Wie mooi wil zijn moet gaan zitten op een kruk...

Nog voor de wekker werd ik wakker. Verbaasd wreef ik de slaap uit mijn ogen. Kon ik me echt nog een kwartier omdraaien? Na een check op mijn telefoon werd mijn vraag beantwoord. Ik draaide mij weer om...

Een half uur later besloot ik om toch maar uit te bed te stappen, douchen en aan te kleden...

Balancerend op mijn veels te hoge en dunne, doch zeer mooie van italiaans leren, pumps liep ik naar de halte. Ik hoop dat ik het vol kan houden.
In de tram zit ik tegenover een man, ruikend naar bier, zweet en tranen, vergezeld met een robuuste rode Dirk tas. Geïntrigeerd kijk ik naar zijn schoenen. Weliswaar helemaal vertrapt, maar ze zullen vast een stuk makkelijker lopen dan mijn charmante en stijlvolle feetkillers.

Ik had geen trek, maar omdat ik toch wat moest eten, nam ik in de metro maar een Sultana. Ondertussen maakte ik de Spits Sudoku onder het mom "je moet toch wat." Na een half uur bereikte ik mijn halte en stapte uit. Wederom verbaasde het me dat ik nog ruim 20 minuten speling had. Ik vervolgde mijn route en hoopte dat mijn navigatie-intuïtie mij niet in de steek liet.

De pijn in mijn voeten voelde ik niet meer. Door de combinatie van kou en puntige pumps waren ze deels afgestorven. Alsof ik vierkante stompjes had aan de onderkant van mijn benen, net als de Heksen van Roald Dahl.
Vol goede moed liep ik verder.

Op miraculeuze wijze stond ik daar. Op tijd en in 1 keer gevonden. Met een voldaan gevoel liep ik naar binnen.

De receptionist meldt aan degeen met wie ik een afspraak heb, dat ik er ben. Een secretaresse zou me zo ophalen. Ik mag plaats nemen op één van de leren fauteuils. Op de plavuizen tegels klinken mijn hakken erg schel. De spijkers van mijn hak komen kennelijk door.

De secretaresse haalt me op. Ze heeft haar haar los, iets wat ze beter niet had kunnen doen, want de vouw in haar haar van het haarbandje zie ik duidelijk nog zitten. Om haar pols het haarbandje. Geen gezicht. Pfff, wat ben ik toch streng. Maar wat wil je...ik zit me een beetje uit te sloven in zeer niet loopbare schoenen!

De liftdeuren gaan open. We stappen uit. "Deze kant op," probeert ze me vriendelijk te zeggen, maar in haar stem bemerk ik iets snauwends en heb bijna de neiging wafwaf te zeggen. Wel goed van me dat ik me heb ingehouden, denkbeeldig geef ik mij zelf een schouderklopje.

"Wil je wat drinken?", vraagt ze me. "Water alstublieft."
Hop, gerst en mout denk ik er zelf wel bij.

Na afloop van het gesprek met 2 heren besloot ik nog wat boodschappen te doen. En ik dacht dat ik niet aan sport deed?! 2 Loeizware tassen dragen enkel lopend met half afgestorven voeten op hakken is wel degelijk een prestatie...

Wie mooi wil zijn moet pijn lijden....ik denk dat ik die theorie nog even maar moet herzien.