Festina lente

Mia leerde al gauw lopen
Voet voor voet en nog een keer
Mia leerde heel snel lopen
Voet na voet en nog veel meer

Mia leer eens stil te staan
Adem in en adem uit
misschien is het dan toch geen wedstrijd
is het saaier dan gedacht
maar lopen kan toch al heel mooi zijn
stap voor stap is best wel groots

Werd een sprinter van jewelste
Holt van hot en dan naar her
Haalt goud op Olympisch hoogte
Straalt en zweeft hoog als een ster

Mia leer eens stil te staan
Adem in en adem uit
misschien is het dan toch geen wedstrijd
is het saaier dan gedacht
maar lopen kan toch al heel mooi zijn
stap voor stap is best wel groots

Mia holt en holt maar door
Rent zichzelf vaak voorbij
Mia is nu buiten adem
Heeft veel steken in haar zij

Misschien gaat het voor haar te langzaam
Maar te snel dan gaat ze uit
Loop toch in een rustig tempo
Hoofd omhoog en borst vooruit

Mia leer eens stil te staan
Adem in en adem uit
misschien is het dan toch een wedstrijd
is het mooier dan gedacht
stap voor stap lijkt dan wel klein
langzaam lopen toch een kunst

Willen zien

Dan kijkt hij in de spiegel
En ziet wat hij wil zien
Word ik een beetje kriegel
En boos nog bovendien

Doe je ogen nou eens open
En zie eens om je heen
Al kan ik enkel hopen
Dat je ziet je bent alleen

Dan hoort hij van zijn werk
En luistert wat hij denkt
Maar wat ik dan zo merk
Wordt zijn ego vaak gekrenkt

Doe je ogen nou eens open
En zie eens om je heen
Al kan ik enkel hopen
Dat je ziet je bent alleen

Maar ik kan je niet dwingen
Te zien wat ik zie
Kan je niet dwingen
Te voelen

Dat is echt aan jou
Om te zien wat ik zie
En ik hoop dat je ziet
Wat ik zie

Doe je ogen nou eens open
En zie eens om je heen
Al kan ik enkel hopen
Dat je ziet je bent alleen

Maar misschien kan het zijn
Dat je ziet en niet kijkt
Leef ik maar in schijn
Dat je voor mij niet bezwijkt

Doe mijn ogen nou eens open
En zie eens om mij heen
Al kan je enkel hopen
Dat ik zie ik ben alleen

De globetrotter

Mijn paspoort in mijn leven
Kan mij brengen waar ik wil
Voor elk plekje van de wereld
Voor het luide en het stil

Ben gelukkig als ik hier ben
Maar wat zit er nu eens daar?
Ik wil zien wat daar nu ook is
Ben ik dan een tovenaar?

Een paspoort voor twee werelden
Een voor hier
En een voor daar
Een paspoort voor twee werelden
Maakt mijn leven zo dankbaar

Ideaalcomplex

Wat als niets meer is
Dan simpel wat het lijkt
Schrijft nieuws zo complex
Tot het geschiedenis bereikt

Zo eenvoudig als het is
Zo moeilijk kan het zijn
Maar wat als niets meer is
Dan simpel wat het lijkt

Als slechts relatief
absoluut begrip is
Als absoluut gezien
Slechts een relatief begrip
Wat is dan wat het is?

Zo eenvoudig als het is
Zo moeilijk kan het zijn
Maar wat als niets meer is
Dan simpel wat het lijkt

Zou alles wat minder lijkt
Dan moeilijker zijn dan ‘t is?

Liefde maakt blind

Nietsvermoedend loopt-ie daar
Doet zijn was in de masjien
Vult zijn mandje bij de Appie
Dweilt zijn vloeren tot het blinkt
Leeft zijn leven voorspelbaar

Maar wanneer ziet hij nu in
Dat zijn leven meer dan dat is
Dat er liefde op hem wacht
Barstensvol en tederzacht

Slaat zijn ontbijtje altijd over
Trekt wat kleren uit de kast
Stapt te laat weer in zijn auto
In de file staat weer vast

Nietsvermoedend zit-ie daar
Zet zijn radio hard aan
Doet zijn raampje even open
Ademt frisse lucht erin
Leeft zijn leven voorspelbaar

Maar wanneer ziet hij nu in
Dat zijn leven meer dan dat is
Dat er liefde op hem wacht
Barstensvol en tederzacht

Vol vermoeden sta ik hier
Kijk uit raam om hem te zien
Wacht totdat hij mij nu aanspreekt
Houd de telefoon maar vrij
Leef mijn leven vol vertier

Maar ik weet niet wie hij is
Hoe hij heet of waar hij woont
Ik weet zoveel als bijna niks
Want wie is nou mijn mister X?

Nietsvermoedend ligt-ie daar
Vol vermoeden lig ik hier

Maar wanneer zien wij nu in
Dat ons leven meer dan dat is
Dat er liefde op ons wacht
Barstensvol en tederzacht

Oogverblindende reflectie

“Laat ik haar maar feliciteren,” dacht hij bij zichzelf. Hij zag dat het vandaag haar verjaardag was en eigenlijk was hij ook wel benieuwd hoe het met haar ging.

Hij heeft haar altijd wel interessant gevonden. Niet dat hij verliefd op haar was, maar op een of andere manier vond hij haar wel fascinerend. Als een grote puzzel, waarvan je je ging afvragen of zij nu echt complex was of dat zij zo simpel was, dat het haast complex leek. Hij was er nog niet helemaal uit.

Een paar weken geleden vroeg hij zich al af hoe het met haar zou gaan. Hij las een oude column van haar en die deed hem toch wel stiekem weer zijn ego strelen. Een column he-le-maal over hem. Stiekem dan. Hij vond dat ze wel talent had met schrijven. Op een of andere manier toch altijd vermakelijk. Niet al haar blogs en columns, maar de meeste toch wel. En voor het geval ze een beroemd schrijver zou worden –wat hem niks zou verbazen- vond hij het idee fantastisch dat hij in elk geval in één van haar schrijfspinsels was opgenomen.

“Laat ik haar maar feliciteren,” dacht hij bij zichzelf. Hij zag dat het vandaag haar verjaardag was en eigenlijk was hij ook wel benieuwd hoe het met haar ging. En stiekem hoopte hij ook op een vervolg van die ene column.

Hij besloot haar maar een berichtje te sturen. Zo’n prikbordbericht dat iedereen maar kan lezen, dat vond hij nu niet zo geschikt.

Ze was blij vandaag, haast euforisch. Vandaag was ze jarig! En velen om haar heen deden het haar die dag beseffen. Berichtjes per telefoon, per krabbel of prikbordbericht, een versierde werkplek, een gemeende handdruk met bijbehorende zoenen. Ze was jarig vandaag en dat was ze.

Gefeliciteerd, hoop dat alles goed gaat met je, x las ze in haar Inbox. Blij verrast stuurde ze een reactie terug en vroeg gelijk hoe het met hem ging. Ze stelde hem veel vragen, over zijn werk, zijn woning en over hemzelf en al snel kreeg ze een reactie terug van hem.

Tuurlijk hou je dat vol! :) las trouwens laatst je stukje van een jaartje terug.. Moest direct weer echt lachen :) moet eigenlijk wel een gevolg op komen!!!! x

Hij keek in de spiegel, want een ijdeltuit, ja, dat was hij wel. Dat gaf hij ook wel toe. Mooie lange wimpers, een grote glimlach en van die fijne pretoogjes. Ja, hij was zeker wel tevreden met zijn look.

Hij wreef met zijn rechterwijsvinger over het puntje van zijn neus. Meestal deed hij dat als hij ergens over na wilde denken, maar tegelijkertijd deed het hem een gevoel beseffen dat hij erg tevreden was met zijn keuze een nosejob in het verleden gedaan te hebben.

Hij keek nog eens in de spiegel en lachtte. Zijn mooie witte tanden vielen hem op en deden hem nog meer beseffen dat hij er zeker goed uitzag. Hij wist dat wel, maar toch voelde het niet helemaal zo. Al jaren had hij het gevoel dat hij wat mistte. Het was iets. Iets ongrijpbaars. Iets wat voor zijn gevoel niet met woorden omschreven kon worden. Iets wat ergens diep lag en onvindbaar was, maar tegelijkertijd continu aan de oppervlakte aanwezig was.

Het was iets.
Maar wat het was, dat wist hij niet.

Hij keek weer in de spiegel.

Hij keek, hij tuurde, hij observeerde en bestudeerde.

Hij keek. Maar zien deed hij het niet.