Hoe had dit weer kunnen gebeuren?
Ze lag weer naast me en tikte op mijn kop. “Hé, laat dat!” Het maakte niet veel uit, ze bleef me irriteren. Waarom deed ze zo kattig tegen mij? Ik stapte uit bed, liep naar de koelkast, schonk een glas Hero Fruitontbijt in en dronk hem in één teug op. Toen ik me omdraaide stond ze voor mijn neus. Ze was me achtervolgd. Zuchtend strompelde ik richting bed en kroop weer onder de dekens. Helaas kwam ze er ook bij liggen.
Ik had mijn haren steil gemaakt: ik was er klaar voor! Vanavond ging ik eindelijk weer uit! Niet dat het een tijd geleden was – afgelopen zaterdag bevond ik mij nog in de Zebra -, maar meer omdat ik behoefte had in geen gepieker over de naderende datum voor het afstuderen, schreeuwende afwas, tijdrovende projecten van mijn studie en opstapelende verplichtingen. Wilde ik opnieuw vluchten naar de optimistische droomwereld?
Ik staarde naar het plafond en verveelde me. Als ik mij teveel bewoog zou ik haar doen ontwaken. Je moet vooral geen slapende honden wakker maken. Links van het bed lag haar telefoon. Ik strekte mijn arm en haalde hem naar me toe. Gewekt door nieuwsgierigheid wilde ik in haar mailbox kijken. Had ik dat wel moeten doen?
In de Gieter bleek het rustiger dan verwacht. Maar goed, dat hangt er natuurlijk ook vanaf wat je verwachtingen waren. Aan de voorkant was het vol in tegenstelling tot het achterste gedeelte. Op zich opmerkelijk, meestal was het andersom. Alhoewel ik moeite had met het eerste biertje, stroomde het volgende goudgele drankje gemakkelijk in mijn keel. Het leek bijna een sport; hoe meer je oefende, hoe sneller je werd.
Ik weet niet meer precies hoe laat het was, maar toen ik naar het toilet ging zag ik haar voor het eerst.
Met één druk op de knop kwam ik in haar INBOX terecht. Ik ontdekte een digitaal vastgelegd verstoppertje met twee afzonderlijke mannen (ze kenden elkaar niet):
2:43, M., “Ja…waar ben jij?”
2:58, M., “Wat wil je dan?”
3:00, G., “Wij staan bij de bar, waar zijn jullie?”
3:18, M., “Bij de bar.”
3:30, M., “Waar ben je?”3:37,G., “Waar ben je”
Toen ik het laatste smsje (4:29, M.) wilde lezen, voelde ik mijn hoofd bonken. Ik kreeg een klap in mijn gezicht. Ze was wakker geworden. Een moment lang keken we naar elkaar en zeiden niets. Ineens bulderden we het uit van het lachen. Hoe dom en schaamvol het ook was, de humor zagen we er ook van in. Gelukkig maar.
Toen ik voor een tweede maal naar de wc ging, verbaasde ik mij dat ik een jongen aantrof. Dit was toch het damestoilet? De jongen stak een leuk verhaal op over het metropoppetje op de deur, dat hij twijfelde en de stap gewaagd had. Ik vertelde hem dat zo’n pot daar toch niets van merkte. Hij bood zijn excuses aan en om het goed te maken een biertje aan de bar. Hij had niets hoeven goed te maken en al helemaal niet zijn excuses hoeven aan te bieden. Onder de indruk van zijn leuke verhaal ging ik toch in op zijn aanbod. Zo’n rakker lustte ik wel.
Wederom was ik onder de indruk van hem. Op de vraag wat voor een studie ik zou doen twijfelde hij tussen “iets economisch” en “iets creatiefs”. De twijfel, die ik zelf ook heb. Ik daarentegen scoorde slecht over zijn studiekeuze. Nuja, ik gokte wel dat hij een studie deed, waarvan je zou denken: is dat een studie? En dat hij zijn mensenkennis niet uit theorie kende, maar uit de praktijk. Maar verder dan dat kwam ik niet.
Met Ola zou ik naar de Lux gaan. Toch werd er opnieuw door G. een rondje gehaald. Ik sloeg hem af, omdat ik toch weg zou gaan. Niet veel later stond ik er nog steeds. Een nieuw glas geklemd in mijn hand.
Ze kwam er bij staan. We lachten en we hadden lol. Ik vond haar erg leuk.
We trokken de deken naar ons toe en gingen er weer onder liggen. Nu wilde ze, - nee, ze eiste! – in mijn telefoon kijken. Ik stemde toe en samen keken we in mijn verzonden items. Ik schrok toen ik las hoe vol ik van haar was. Heel even begon ik mij zelfs te schamen voor haar. En dat terwijl ik ook zo veel lol met haar kon hebben. Ik baalde dat mijn vriendinnen gisteravond er niet waren. Zij hadden me misschien een beetje tegen kunnen houden.
In de Lux was het er rustig. We waren met een klein groepje: G. en zijn kornuiten, Ola en ik. En zij was natuurlijk ook mee gegaan met mij. We dronken er één en vervolgden onze weg naar de Paradiso. Het was al na tweeën meen ik mij te herinneren. Dat herinner ik me dan weer wel.
Samen met haar liep ik naar de bar. Ik wilde bier bestellen. Kreeg ook weer een slammer. Damned! Onder invloed van haar dronk ik hem toch op. Damned! Waarom liet ze me dit doen?
Extatisch liepen we naar de dansvloer. Ze hield me zo stevig vast, dat ik af en toe een beetje wankelde. Ik vroeg me af waar M. was. Waar verschool hij zich als je hem nodig had? Ik stuurde hem een sms of hij in de Paradiso was. Even later kreeg ik een berichtje terug: “Ja…waar ben jij?” Ik stuurde mijn locatie coördinaten (wat niet veel meer was dan “ja ik ben ook in de parasiso”) en dat ik hem wou zien. “Wat wil je dan?” kreeg ik als antwoord.Hierna volgde een zoektocht, vonden we elkaar, vonden we weer anderen en verloren elkaar weer uit het oog.
Waarschijnlijk rond kwart over vier belandde ik buiten. Om 4:29 kreeg ik nog een laatste sms van M. welke mij de doorslag gaf om de taxi naar huis te pakken.
Goh zeg, wat is het lekker weer vandaag! De zon schijnt en het is helder. Het lijkt zelfs wel warm! Ik loop naar de badkamer en slik een Nurofen. Ik vertel haar dat ze met een uur toch echt weg moet zijn.
Niets is minder waar, ze bleef me de hele dag achtervolgen. Lichtelijke koppijn, trillende handen en een brak gevoel kreeg ik van haar. Pas na het eten verliet ze me: de alcohol in mijn lichaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten