“Ik zag jou laatst toch?”, vroeg ze, terwijl ze de deur voor mij openhield.
“Ja, in het Vondelpark… dat was jij toch?”
“Ja….Laatst kwam ik namelijk een meisje tegen en die leek echt precíes op jou, maar die zwaaide niet, nee.”
“Oh…” Even vroeg ik mijzelf af of ik het misschien stiekem toch wel was en dat ik haar niet herkend had. “Maar in het Vondelpark was jij toch?”, vroeg ik maar weer, mij herinnerend dat ik toen in ieder geval wél had gezwaaid.
“Ja , toen zag ik je inderdaad. Maar dat meisje lijkt echt precies op je. Zelfde haar en krullen. Ze woont ook in ons gebouw.”
“Oh ja joh?” Ik begon nieuwsgierig te worden naar het meisje, hoe zag ze eruit dan? Leek ze inderdaad op mij?
“Ja, maar ze groette mij dus niet…”
“Oh…Weet je zeker dat ik het niet was?” Ik begon me nu waarlijk af te vragen of ik het toch niet was geweest.
“Nee, want jij groet mij altijd…en ze heeft ook een bril…”
Daar kwam de aap uit de mouw. She met my lazy evil twinsister…
“Tsja, ik heb ook een bril...” vertelde ik verontschuldigend, “…en ik moet eerlijk bekennen zodra ik die opzet, dan ben ik in mijn in cognito status. Ik hoef ook niet mensen te herkennen, integendeel zelfs. Ik hoop zelfs dat mensen mij niet herkennen, laat staan zien….”
Ze keek verschrikt. Of dat nu was omdat ik een bril droeg in mijn privé leven of dat ik haar wellicht niet groette, dat kon ik niet zien. Ook al had ik mijn lenzen in.
“Nee, dat was een ander,” zei ze opbeurend.
Maar ik wist wel beter.
Want ook al droeg ik een bril, zichtbaar hoefde ik niet altijd te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten