Er was eens…
Er was eens één rode draad, een hele erge lange.
Die rode draad, die is zo lang, zo lang als mooglijk is.
Hij gaat zo snel, wordt oh zo lang, hij dendert er op los,
takken en lianen langs, totdat, ineens totdat.
Totdat, ineens, de rode draad, een halt krijgt toegewezen.
De politieman, gehuld in blauw, blokkeert de weg. “Zeg,
stop nu eens, waar bent u nou mee bezig?”
De rode draad, die schrok ervan, en stamelde verward:
“Oh..eh…juist ja.. U vraagt mij wat ik doe?
Ja ziet u, ik begon gewoon, dat is wat ik nu doe”
De politieman, die keek hem aan en schudde met zijn hoofd
“De vraag was niet, hoe u begon.
De vraag die was, wat u hier doet.”
De rode draad, die schrok ervan, en trok een beetje bleek.
“Tsja, oh, tsja meneer agent, een goeie vraag, dàt zeker.
Maar kunt u mij dan zeggen dan, waar ik ben aanbeland?”
De politieman knikt vriendelijk, en zegt, terwijl hij er bij wijst:
“U bent nu bij Het Einde. Kijk, de ruimte is beperkt.”
De rode draad, die tuurde, maar zien deed hij het niet.
“Ik zie daar toch een horizon? Wat is dan wat beperkt?”
“Die ronde houten plaat, ziet u, ja, daar waar u op staat.
Die houdt gewoon een beetje op. Het is niet anders. Wel wat laat.
Maar kom en kijk. De trap is daar. Neem die nu naar benee.
Vervolgens loopt u alsmaar door, zo ver zover, totdat.
Totdat zover u niet meer kunt. Het houdt gewoon dan op.
Daar vervolgens staat een trap, bestijg, en u gaat door.
Daar zoekt u dan wat u weg was, terug van weggeweest.
Daar vindt u weer wat uw weg is, u bent bij Het Begin.”
“Oh dank voor uw begrip, meneer. Wat dom, ik zag niet in.
Maar goed, weet u, ik ben zo blij, zo blij met vooruitzicht.”
En daar ging toen de rode draad, vol met goede moed.
Hoofd zwevend in de wolken en een snelle tred zo ver.
Totdat hij zag die treden trap, zo hoog tot aan de hemel,
Hij klom, hij klom, t werd zo waar, onverwacht toch zeker zwaar.
Totdat, ineens, een bliksemslag, zo helder aan de hemel,
Daar was hij dan, bij Het Begin, en nu kon hij dan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten