vrijdag, maart 06, 2009

Moeders wil is wet

“Hier,” terwijl ze mij het huishoudartikel overhandigt, “heb ik voor je gehaald.”
“Een douchemat? Wat moet ik in GODSNAAM met een douchemat??”, riep ik ontsteld.

Het was zo’n gebroken wit kleurige douchemat, voorzien van anti-slip noppen en nog keurig opgerold in plastic. Mij zal je niet horen zeggen dat ik de meest begeerlijke badkamer heb, maar om nou het geheel te complementeren met een douchemat, gaat mij te ver.

“Nee hoor, ik hoef geen douchemat.”
“Neem ‘m nou maar.”
“Ja… maar ik wíl geen douchemat! Wat moet ik er mee? Zo’n ding wordt alleen maar smerig en dan kan ik nog meer gaan schoonmaken…”

“De meeste ongelukken gebeuren onder de douche,” bemoeide mijn tante er ook nog even mee. Gelijk dacht ik aan het ongeluk van Turkish Airline bij Schiphol. Zou dat ook veroorzaakt zijn door het gebrek van een douchemat? “Ja, en straks kom je heel terug van wintersport, en dan ga je douchen…en dan breek je je been!”, probeerde m’n moeder mij weer te overtuigen.

Ik kreeg het idee dat verzetten geen zin had, ondanks het feit dat ik al jarenlange ervaring had opgebouwd in zelfstandig douchen. Sterker nog: als ik dit zou weigeren, wat volgt er dan? Zal ze dan de scherpe hoekjes van mijn bed, waar ik nog regelmatig mijn knie tegen aanstoot, gaan voorzien van rubberen stootkussens?

Ik gaf me gewonnen. “Oké…Als je maar weet dat ik ‘m alleen plaats als jij langs komt…”

Triomfantelijk gaf ze me het seniorenattribuut, waardoor ik mijn leven wellicht met twee weken kon verlengen, en bevestigde nogmaals welke gevaren er allemaal op de loer lagen en dat dat állemaal voorkomen kon worden met het gebruik van deze douchemat. Mijn moeder is geen verkoopster, maar ze zou het goed doen bij Tell Sell.

Eenmaal thuis gekomen verfoeide ik het afschuwelijke idee van het douchematje. Ik pakte hem uit en legde hem waar hij thuis hoorde.

In de douche.