Vol spanning zat hij achter zijn peecee en ging het wereldwijde web op. “Zou ze…?,”vroeg hij zich af. Snel ging hij naar zijn favoriete pagina om te kijken of het al zover was. De teleurstelling was echter groot, toen hij niet zag wat hij graag had willen zien. “Alweer niet?,” schreeuwde hij uit, terwijl hij vol kracht zijn armen in de lucht open gooide. Zijn gevoel voor dramatiek was erg groot en even twijfelde hij of hij nog een traan zou laten. Eerlijk gezegd ging dat hem te ver. …of toch?
Toch bleef het aan hem knagen. Hij begreep het niet. Waarom had ze dat nog niet gedaan? Hij was toch fantastisch? Een geweldige inspiratiebron? Sterker nog, zij zou hem moeten betalen! Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer het idee dat zij hem een dwangsom zou moeten betalen hem aansprak…
Hij besloot wijselijk maar te vragen aan haar hoe het ervoor stond. Zal ik een krabbel..? Of toch..? Om zijn anonimiteit te garanderen stuurde hij haar maar een berichtje:
“Allerliefste collega die ik ken, ” typte hij, maar al gauw bedacht hij zich dat dat hij daarmee wel andere collega’s voor het hoofd zou stoten. Hij deletete de regel en begon opnieuw:
“Meest begeerlijke vrouw met het goddelijke lichaam” stond er nu op zijn beeldscherm. Maar alweer verwijderde hij de tekst. Voor het geval ze naast haar schoenen ging lopen.
Hij dacht net zo lang na, totdat het pijn deed in zijn hoofd en koos voor de –in zijn ogen- gulden middenweg:
“Yo chickie” en vervolgde zijn tekst met “beetje teleurgesteld natuurlijk in je, heb elke dag trouw gekeken of je al een fantastisch anoniem stukje over me geschreven had, maar helaas…”
Hij las de tekst zorgvuldig na en bedacht zich, om het enigszins niet al te wanhopig te laten klinken, om er nog “haha” achter te plakken.
***
Niet het feit dat hij een week op vakantie was geweest en nu maandag weer aan de bak moest, maar juist het zenuwslopende spektakel of zij het bericht had gelezen, maakte hem nerveus. Al popelend wachtte hij op de volgende dag.
Tevergeefs.
Of toch?
