Oogverblindende reflectie

“Laat ik haar maar feliciteren,” dacht hij bij zichzelf. Hij zag dat het vandaag haar verjaardag was en eigenlijk was hij ook wel benieuwd hoe het met haar ging.

Hij heeft haar altijd wel interessant gevonden. Niet dat hij verliefd op haar was, maar op een of andere manier vond hij haar wel fascinerend. Als een grote puzzel, waarvan je je ging afvragen of zij nu echt complex was of dat zij zo simpel was, dat het haast complex leek. Hij was er nog niet helemaal uit.

Een paar weken geleden vroeg hij zich al af hoe het met haar zou gaan. Hij las een oude column van haar en die deed hem toch wel stiekem weer zijn ego strelen. Een column he-le-maal over hem. Stiekem dan. Hij vond dat ze wel talent had met schrijven. Op een of andere manier toch altijd vermakelijk. Niet al haar blogs en columns, maar de meeste toch wel. En voor het geval ze een beroemd schrijver zou worden –wat hem niks zou verbazen- vond hij het idee fantastisch dat hij in elk geval in één van haar schrijfspinsels was opgenomen.

“Laat ik haar maar feliciteren,” dacht hij bij zichzelf. Hij zag dat het vandaag haar verjaardag was en eigenlijk was hij ook wel benieuwd hoe het met haar ging. En stiekem hoopte hij ook op een vervolg van die ene column.

Hij besloot haar maar een berichtje te sturen. Zo’n prikbordbericht dat iedereen maar kan lezen, dat vond hij nu niet zo geschikt.

Ze was blij vandaag, haast euforisch. Vandaag was ze jarig! En velen om haar heen deden het haar die dag beseffen. Berichtjes per telefoon, per krabbel of prikbordbericht, een versierde werkplek, een gemeende handdruk met bijbehorende zoenen. Ze was jarig vandaag en dat was ze.

Gefeliciteerd, hoop dat alles goed gaat met je, x las ze in haar Inbox. Blij verrast stuurde ze een reactie terug en vroeg gelijk hoe het met hem ging. Ze stelde hem veel vragen, over zijn werk, zijn woning en over hemzelf en al snel kreeg ze een reactie terug van hem.

Tuurlijk hou je dat vol! :) las trouwens laatst je stukje van een jaartje terug.. Moest direct weer echt lachen :) moet eigenlijk wel een gevolg op komen!!!! x

Hij keek in de spiegel, want een ijdeltuit, ja, dat was hij wel. Dat gaf hij ook wel toe. Mooie lange wimpers, een grote glimlach en van die fijne pretoogjes. Ja, hij was zeker wel tevreden met zijn look.

Hij wreef met zijn rechterwijsvinger over het puntje van zijn neus. Meestal deed hij dat als hij ergens over na wilde denken, maar tegelijkertijd deed het hem een gevoel beseffen dat hij erg tevreden was met zijn keuze een nosejob in het verleden gedaan te hebben.

Hij keek nog eens in de spiegel en lachtte. Zijn mooie witte tanden vielen hem op en deden hem nog meer beseffen dat hij er zeker goed uitzag. Hij wist dat wel, maar toch voelde het niet helemaal zo. Al jaren had hij het gevoel dat hij wat mistte. Het was iets. Iets ongrijpbaars. Iets wat voor zijn gevoel niet met woorden omschreven kon worden. Iets wat ergens diep lag en onvindbaar was, maar tegelijkertijd continu aan de oppervlakte aanwezig was.

Het was iets.
Maar wat het was, dat wist hij niet.

Hij keek weer in de spiegel.

Hij keek, hij tuurde, hij observeerde en bestudeerde.

Hij keek. Maar zien deed hij het niet.