donderdag, oktober 22, 2009

Omelet du fromage

Ze nam nog maar een hijs van haar sigaret. Ze moest namelijk een belangrijke beslissing nemen. Niet een hele belangrijke eigenlijk. Zo hoefde ze niet te besluiten of ze naar de maan zou gaan. Of dat ze in Nepal viskoekjes ging bakken. Of dat ze vrede moest gaan sluiten daar ergens in het Oosten. Waar precies in het Oosten wist ze eigenlijk ook niet. Topografie was niet haar sterkste kant. Eerst vond ze dat wel vervelend, maar tegenwoordig, met de komst van GPS, Google maps en TomTom, vond ze het eigenlijk wel prima. Je kon nu eenmaal niet alles weten.

Nee, zij moest besluiten wat ze zou gaan eten. Haar maag knorde heel erg en ze had honger. Niet trek, nee honger. Ze wist wel dat ze dat eigenlijk niet mocht zeggen, want ‘kinderen in Afrika, díe hebben honger’. Ze vond dat mensen die dat zeiden eigenlijk maar een beetje stom. Alsof het een wedstrijdje was wie het meeste honger had. Ze begreep wel dat ze het hier goed had en dat ze het in Afrika wat slechter hadden, maar dat nam toch niet weg dat haar maag knorde? Ze vond daarom ook dat ze honger had.

Hm, wat zou ze gaan eten? Een broodje met een gebakken ei? Een spiegelei of omelet? Of gekookt? Of toch maar een hamburger? Of een mini pizza? Of een pistolet met iets? Ze had nog ergens geitenkaas in de koelkast liggen. Of zou ze een soepje maken?

Ze zou ook patatjes kunnen maken. Maar dan stinkt haar keuken weer zo. Ze besloot dat dat niet een goed idee was. Ze zou ook pannenkoeken kunnen maken. Spek had ze ook nog wel. Maar eigenlijk vond ze dat nu teveel werk. Even denkt ze er nog over om een cake te gaan maken, maar dan moet dat weer zo lang in de oven en ze had NU honger. Ze zou chips of kroepoek kunnen eten, maar dat vulde niet zo goed. Of ijs. Maar ze was niet zo’n zoetekauw en vijf happen daarvan zal niet haar honger kunnen stillen. En als ze dan meer happen nam, dan werd ze daar eigenlijk een beetje misselijk van.

Pff, wat een gedoe, dacht ze bij zichzelf. ‘Misschien als ik nu denk dat ik geen honger heb, gaat mijn honger wel over’, probeerde ze te denken. Niet dat dat hielp, want haar maag rommelde er flink op los.

Ze zag nog wat vlokken op een bordje liggen van vanochtend. Die nam ze maar, om de eerste honger te stillen. Echt genieten deed ze er ook niet van. Het was weliswaar wel echte chocola, niet van dat cacaofantasie. Dat vond ze altijd een beetje gek, vlokken of hagelslag van cacaofantasie. Dat je dat dan op je brood strooide en dat je de chocolade dan aan het hallucineren was ofzo. Dat het niet echt was, maar slechts een fata morgana. Maar goed, het beetje vlokken wat ze at hielp niet echt, want haar maag rommelde er nog steeds flink op los.

Ze besloot weer een sigaret op te steken, want dan had ze het idee en gevoel dat ze tenminste iets binnen kreeg. Ze wist stiekem ook wel dat dat niet echt de beste oplossing was, maar het was tenminste iets.

Ze stond net op het punt te besluiten dat ze voor de hamburger moest gaan. Dat vulde tenminste, was lekker warm en met al die sauzen een heerlijk kliederfestijn. Maar gisteren en eergisteren had ze dat ook al gegeten en dat kwam nu haar neus wel een beetje uit. Niet echt natuurlijk, want dat zou wel vies zijn. Volgens haar paste dat ook helemaal niet. Of het zou in allemaal kleine stukjes eruit moeten komen. Bah, wat een vieze gedachte eigenlijk. Ze probeerde er niet aan te denken, maar hoe langer ze er niet over wilde denken, hoe groter haar gedachtes over werden. Dat er dan augurk uitkwam. En dat terwijl ze augurk op een hamburger echt vies vond. Zo’n vies klef groen snotterige augurk vond ze gewoon niet smakelijk op een hamburger. Komkommer vond ze daarentegen wel lekker op een burger. Dat was eigenlijk dan wel een beetje gek, want een augurk was wel familie van de komkommer. Ze wist niet precies in welke lijn familie. Ze probeerde zich voor te stellen of het dan een broer was of juist een oma. Of misschien was het wel een achternicht. Of het was de broer van de zus van de moeder van de vader van de dochter van de aangetrouwde oom ervan. Poe zeg, dat was wel een zeer ingewikkelde constructie. Haar maag knorde weer en herinnerde haar dat ze toch echt een keuze zou moeten maken.

Zou ze dan toch voor het gebakken ei gaan? Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als zij een gebakken eitje zou gaan eten. Zou ze het op een bruin broodje doen? Of op een maisbroodje? Of toch maar een wit casinobroodje? En zou ze de dooier heel laten of zou ze er toch een omelet van maken? Of, ze zou een roerei met tomaat kunnen nemen. Of nee, dat kon niet, want ze had geen tomaten.

Ze had eergister wel boodschappen gedaan en tomaten gehaald, maar toen ze eenmaal thuis was, kwam ze erachter dat ze de tomaten vergeten was. Daar baalde ze wel van, maar ja, ze had ook geen zin om terug te gaan naar de supermarkt.

Wel had ze zongedroogde tomaten. Dat zou ze wel kunnen doen. Dat was weer eens wat anders. Roerei met zongedroogde tomaten en dan nog met parmazaanse kaas erover gesmolten. En dan op een geroosterd maisbroodje besmeerd met Calvé mayonaise. Ja, dat leek haar wel wat en ze besloot dat dit haar keuze was.

Haar maag knorde instemmend.

dinsdag, september 29, 2009

Allerliefste

Allerliefste,
je bent de enige voor mij
je begrijpt me als geen ander
je zegt wat je wil zeggen
en je doet wat je wil doen
een aai, een aai en nog een aai
en een hele dikke zoen

Ik mis je nu al
terwijl je er nog bent
toch vraag ik me wel af
of jij er nog wel bent

Lieve lieve lieve
lieve, allerliefste,
Aller aller aller,
Allerliefste die ik ken
Je moest eens weten
hoeveel liefde jij bent

dinsdag, juni 16, 2009

De ijdeltuit

Vol spanning zat hij achter zijn peecee en ging het wereldwijde web op. “Zou ze…?,”vroeg hij zich af. Snel ging hij naar zijn favoriete pagina om te kijken of het al zover was. De teleurstelling was echter groot, toen hij niet zag wat hij graag had willen zien. “Alweer niet?,” schreeuwde hij uit, terwijl hij vol kracht zijn armen in de lucht open gooide. Zijn gevoel voor dramatiek was erg groot en even twijfelde hij of hij nog een traan zou laten. Eerlijk gezegd ging dat hem te ver. …of toch?

Toch bleef het aan hem knagen. Hij begreep het niet. Waarom had ze dat nog niet gedaan? Hij was toch fantastisch? Een geweldige inspiratiebron? Sterker nog, zij zou hem moeten betalen! Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer het idee dat zij hem een dwangsom zou moeten betalen hem aansprak…

Hij besloot wijselijk maar te vragen aan haar hoe het ervoor stond. Zal ik een krabbel..? Of toch..? Om zijn anonimiteit te garanderen stuurde hij haar maar een berichtje:
Allerliefste collega die ik ken, ” typte hij, maar al gauw bedacht hij zich dat dat hij daarmee wel andere collega’s voor het hoofd zou stoten. Hij deletete de regel en begon opnieuw:
Meest begeerlijke vrouw met het goddelijke lichaam” stond er nu op zijn beeldscherm. Maar alweer verwijderde hij de tekst. Voor het geval ze naast haar schoenen ging lopen.

Hij dacht net zo lang na, totdat het pijn deed in zijn hoofd en koos voor de –in zijn ogen- gulden middenweg:
Yo chickie” en vervolgde zijn tekst met “beetje teleurgesteld natuurlijk in je, heb elke dag trouw gekeken of je al een fantastisch anoniem stukje over me geschreven had, maar helaas…

Hij las de tekst zorgvuldig na en bedacht zich, om het enigszins niet al te wanhopig te laten klinken, om er nog “haha” achter te plakken.

***

Niet het feit dat hij een week op vakantie was geweest en nu maandag weer aan de bak moest, maar juist het zenuwslopende spektakel of zij het bericht had gelezen, maakte hem nerveus. Al popelend wachtte hij op de volgende dag.

Tevergeefs.

Of toch?

zondag, mei 24, 2009

SMINTBABE BREIDT EINDELIJK UIT

SMINTBABE BREIDT EINDELIJK UIT

-van onze verslaggever-

AMSTERDAM- Het persbericht van twee jaar geleden suggereerde nog dat er wellicht een einde zou komen aan SMINTBABE.com. De interne veranderingen zouden tegenstrijdig zijn en zouden zelfs kunnen leiden tot een breuk van al de samenwerkingen. Niets is minder waar. Het bedrijf weet zich al ruim 4 jaar staande te houden en breidt voor een belangrijk deel uit. Geruchten rondom de uitbreiding van het concern SMINTBABE.com zijn daarom pas sinds vorige maandag bevestigd. Maar waarom is de groei nu pas doorgezet?

Na een intensief project van 9 maanden is de uitbreiding eindelijk definitief. “Eerlijk gezegd, hadden we sinds dag één al deze ontwikkeling voor ogen. Het regelen van vergunningen en technische voorwaarden bleek echter toch ingewikkelder te liggen dan we gedacht hadden.” Gelukkig kon het concern het plan toentertijd nog verkopen, al kwam daarmee het project wel op zijn gat te liggen. “We waren allang blij dat we quitte konden spelen.”

Wammes, coördinator van de bedrijfstak Festina Lente, is uiterst in zijn nopjes. “We hebben veel tegenslagen moeten verwerken om dit hoogtepunt te kunnen bereiken, maar het is het allemaal waard geweest.” “Het project HUGO draait nu bijna al een week mee en voldoet aan al onze verwachtingen,”aldus RJ, die verantwoordelijk is voor het financiële reilen en zeilen.

Dat het concern haar eerdere missies heeft bijgesteld was een noodzakelijk voorwaarde om haar continuïteit te kunnen garanderen. 100 % gezond is het bedrijf niet te noemen, ondanks de maatregel die twee jaar geleden is genomen. “We waren al snel afgeweken van de regels die we toentertijd stelden. Op dat moment waren we er toch niet helemaal klaar voor.” Dat die maatregels slechts vier maanden van kracht waren, was een grote teleurstelling. “Regels zijn er puur als richtlijn, daar kan je van afwijken. We sluiten niet uit dat we te zijner tijd alsnog deze regels gaan invoeren. ”

Smintbabe.com verwacht bovendien eind 2009 een groot project af te kunnen ronden, maar wil hier inhoudelijk verder niet op in gaan.

dinsdag, april 28, 2009

De één noemt het wellicht relativeren....

Als je mij een aantal jaar geleden had gevraagd of ik ergens in geloofde, had ik geantwoord dat ik een agnost was. Ik zou niet weten of er meer is, laat staan een god, en het atheïsme is in mijn optiek te stellig. Een aantal eeuwen geleden geloofden ze ook dat de aarde plat was, maar van dat idee zijn ze later ook nog op terug gekomen.

Ik hou ook niet van het idee dat alles bepaald is en ik daar zelf geen invloed op zou kunnen uitoefenen. Als dat het geval zou zijn, dan lag ik wel de hele dag in mijn bed te ronken, slapend rijk te worden. Dat had X vast wel gewild. Vast wel. Dat geloof ik dan weer wel.

Sinds een paar jaar echter, geloof ik toch wel. Stiekem dan. En ik moet zeggen dat het me soms best wat rust en hilariteit geeft in mijn leven. Nuja, hilariteit is wellicht iets overdreven, maar ik kan er wel vaak om lachen.

Zo’n moment dat je plots drie grote onverwachte rekeningen aankomen, terwijl je nèt geen baan hebt en gigantisch rood staat.
Zo’n moment waarbij je de leuke jongen van de sportschool eindelijk tegenkomt in je natuurlijke habitat (de kroeg, red.), maar je wel je verschrikkelijkste outfit, je sporttenue (?!), aanhebt.
• Zo’n moment waarbij je met Valentijnsdag overspoeld (lees: overkill) wordt met cadeaus over de post, een heuse speurtocht (props voor de maker overigens ;)), en nog meer ‘gestalk’ (ja, het is een luxeprobleem, ik weet het), terwijl je jezelf eigenlijk een moment van rust wilde gunnen van dat hele datinggebeuren.
• Zo’n moment waarbij je ein-de-lijk je SIM-kaart hebt ontvangen (gezien je tas met mobiel gejat is), maar die je online niet kan activeren, omdat je nèt een uitzonderingsgeval bent, maar die je ook niet telefonisch kan activeren, omdat je huistelefoon het (ook al) heeft begeven; het via Skype niet lukt, omdat het een 0800 nummer betreft; en wanneer je uiteindelijk een goede buur hebt aangetroffen om gebruik te maken van zijn telefoon, blijkt vervolgens de klantenservice sowieso onbereikbaar te zijn vanwege een storing.

Dat gevoel alsof er iemand over je schouder met je meekijkt en zich bescheurd over welke ongein je allemaal mee maakt. Het is een etterbak en een sadist. Ik kan zelfs met een betrouwbaarheid van 95% zeggen dat het een mannelijke variant betreft. “Wordt ze hard van,”hoor ik hem al denken.

Het is een bureaucratische eikel, die de godganse dag alleen koffie loopt te zuipen en zo af en toe een Excelsheet erbij pakt om te kijken wanneer het weer tijd is. Puur statistisch: na een periode van veel geluk, komt een periode van ongeluk. Dat staat dan ook netjes in zijn sheet verwerkt. In een mooi grafiekje waarschijnlijk.

Ik geloof dan ook heilig in Kees, de ambtenaar die het leuk vind om zo nu en dan mijn lot te tarten. En als ik weer iets ongelooflijks bagger meemaak (uitgezonderd blijvende lichamelijke aandoeningen), dan weet ik dat ik op korte termijn iets zo über fantastisch mee zal maken. Kan ik weer lekker de pieken pakken.

Ik wacht dan ook met smart op mijn afwasmasjientje!

vrijdag, maart 06, 2009

Moeders wil is wet

“Hier,” terwijl ze mij het huishoudartikel overhandigt, “heb ik voor je gehaald.”
“Een douchemat? Wat moet ik in GODSNAAM met een douchemat??”, riep ik ontsteld.

Het was zo’n gebroken wit kleurige douchemat, voorzien van anti-slip noppen en nog keurig opgerold in plastic. Mij zal je niet horen zeggen dat ik de meest begeerlijke badkamer heb, maar om nou het geheel te complementeren met een douchemat, gaat mij te ver.

“Nee hoor, ik hoef geen douchemat.”
“Neem ‘m nou maar.”
“Ja… maar ik wíl geen douchemat! Wat moet ik er mee? Zo’n ding wordt alleen maar smerig en dan kan ik nog meer gaan schoonmaken…”

“De meeste ongelukken gebeuren onder de douche,” bemoeide mijn tante er ook nog even mee. Gelijk dacht ik aan het ongeluk van Turkish Airline bij Schiphol. Zou dat ook veroorzaakt zijn door het gebrek van een douchemat? “Ja, en straks kom je heel terug van wintersport, en dan ga je douchen…en dan breek je je been!”, probeerde m’n moeder mij weer te overtuigen.

Ik kreeg het idee dat verzetten geen zin had, ondanks het feit dat ik al jarenlange ervaring had opgebouwd in zelfstandig douchen. Sterker nog: als ik dit zou weigeren, wat volgt er dan? Zal ze dan de scherpe hoekjes van mijn bed, waar ik nog regelmatig mijn knie tegen aanstoot, gaan voorzien van rubberen stootkussens?

Ik gaf me gewonnen. “Oké…Als je maar weet dat ik ‘m alleen plaats als jij langs komt…”

Triomfantelijk gaf ze me het seniorenattribuut, waardoor ik mijn leven wellicht met twee weken kon verlengen, en bevestigde nogmaals welke gevaren er allemaal op de loer lagen en dat dat állemaal voorkomen kon worden met het gebruik van deze douchemat. Mijn moeder is geen verkoopster, maar ze zou het goed doen bij Tell Sell.

Eenmaal thuis gekomen verfoeide ik het afschuwelijke idee van het douchematje. Ik pakte hem uit en legde hem waar hij thuis hoorde.

In de douche.

vrijdag, januari 02, 2009

Student, Work & the City: Kredietcrisis?

In tegenstelling tot de economische markt gebeurde er bij mij een mirakel: ik had geld op mijn rekening staan. Voor diegenen die mij kennen, weten dat dit een opmerkelijke toestand is. En nee, ik heb geen bank beroofd. Gezien de huidige crisis is dat eigenlijk ook het laatste wat je wil beroven als je geld nodig hebt.

Na jarenlang nog minder dan geen geld te hebben gehad, stond ik eindelijk eens positief. Toen ik mijn salaris kreeg en ook nog eens mijn maximale IB lening bijgestort zag, was het moment gekomen. Ik besloot mijn rood staan te gaan annuleren. In plaats van een min-duizend-grens als bodem, zou ik mijn nulpunt gaan wijzigen in een écht nulpunt .

Eerlijk gezegd dacht ik dat mijn bank wel blij zou zijn dat ik mijn krediet wilde opheffen. Zijn ze juist nú niet huiverig om geld uit te lenen?

“Ja, ik wil graag mijn krediet aflossen en opzeggen.” “Weet u dat wel zeker?,” vraagt de bankmedewerker mij aan de andere kant van de lijn. “Eh…ja.” “Dat betekent namelijk dat als er rekeningen betaald moeten worden en u heeft geen saldo meer, tsja, dan kunnen die dus niet betaald worden.” “Daar ben ik bekend mee…” En ze vervolgde: “…nu heeft u een doorlopend krediet wat erg gemakkelijk is en bovendien heeft u nog een studententarief… Weet u het wel zeker?” Ik begon waarlijk te twijfelen, maar hield voet bij stuk.

Een paar weken later zag ik tot mijn verbazing dat er nog steeds niets gewijzigd was. Na een e-mail gestuurd te hebben, werd er eindelijk contact met mij opgenomen. Dat ik maar even langs moest komen. Met een geldig legitimatie. Dat zou het makkelijkst zijn. En om te voorkomen dat het dan druk zou zijn, kon ik het beste een afspraak maken. En nee, de papieren konden niet zomaar worden verstuurd.

“Ik stuur u wel even een briefje, dat lijkt mij een beter plan,” vertelde ik haar. Een paar dagen later ontving ik het gewijzigde contract in tweevoud met de vraag of ik het ondertekend retour wil zenden. Alhoewel ik dat laatste verzuimd had, bleek wel mijn krediet opgezegd te zijn.

Tsja, met zulke onlogische en inefficiënte bedrijfsprocessen verbaast het mij eigenlijk helemaal niet dat banken failliet kunnen gaan.