En eindelijk was het zover. We waren er allen aan toe. Uitgezonderd Sophie die al gebruind was van de Normandische zon (bij wijze van, er is natuurlijk maar één zon) gaf de rest nog licht in het donker. Samen met de gezusters Van Straaten –Sarah en Sophie- en mijn buuv Veronique gingen we naar Albufeira, Portugal.
Tegen alle verwachtingen in heb ik iets unieks weten te presteren. Het achtste wereldwonder maakte zijn entree: ik had slechts één koffer. U leest het goed. Sterker nog, hij was nog de lichtste ook - in vergelijking met de koffers van de andere ladies- met zijn 19,5 kilogram. Een unicum in de geschiedenis.
In het vliegtuig waren onze stoelen verdeeld. En verdeeld waren ze. Saar en Soof zaten in rij twee (vrijwel de voorste rij), Veer en ik daarentegen zaten op de allerachterste rij (rij 31). En wat hadden we een medelijden met de jongen die naast ons zat. Nuja, wij vermaakten ons prima in ieder geval.
Regelmatig vielen we de jongeman ook lastig –hij zat aan het gangpad- dat we er weer eens langs moesten, eventjes buurten bij de anderen. Een half uur voor landing kwamen we er achter dat onze scheiding met Saar en Soof simpel opgelost had kunnen worden: de jongen die naast ons zat op rij 31, was ook gescheiden van zijn vrienden, en wel op rij twee…
Er was geen lift en de marmeren trap om ons appartement te betreden telde maar liefst 41 treden. Dat zijn er best veel. Zelf als je een koffer had van slechts 19,5 kilo.Alhoewel het appartement er ruimer uit zag dan ik had gedacht (nuja, ik verwachtte dan ook een kippenhok) had het toch wel iets ruimer gemogen. En wat betreft de bedden vertelden onze gewrichten en opgelopen blauwe plekken na al één avond dat de matrassen inderdaad erg hard waren (vooral de veren die er uit staken).
Ziezo, en nu even wat opsommende toeristische feitjes:
*Officieel zaten we naast Albufeira, namelijk Praia da Oura. Echter, in dit gedeelte (ook wel het nieuwe gedeelte genoemd) is het uitgaan leuker dan in het oude gedeelte (Albufeira zelf). Nuja, dat is mijn mening dan.
*In het oude gedeelte van Albufeira zijn er talloze kleine kroegjes in de zogenaamde voetgangerszone. Uiteraard ontbreekt een Nederlandse après-skihut (midden in het snikhete Portugal?) niet. Het heet Bloopers en is daar stervensdruk met hossende mensen. Niet echt een aanrader dus, tenzij je graag host en meezingt op de meest foute nummers (‘We hebben de L..We hebben de A…Lalaalalalaaalalalaaaaa”, etc.).
Het plein is erg mooi en ziet er gezellig uit. De straatjes en steegjes zijn erg knus. Zelf hebben wij ons vermaakt in Twist. Een kleine discokroeg met maar liefst 4 televisieschermen en 1 grootscherm. In deze tent bleek het kennelijk normaal te zijn dat de muziek na een half uur herhaald werd. Een soort van déjà vu effect. In deze tent bleek het kennelijk normaal te zijn dat de muziek na een half uur herhaald werd. Een soort van déjà vu effect.
*De taxi’s kan je alleen bereiken op bepaalde taxistandplaatsen en brengen je heen en weer van het oude gedeelte naar de Strip voor slechts 3,90 euro inclusief BTW. Dat dan weer wel.
Echter, geduld is een schone zaak, want de rijen bij de standplaats kan soms wel een meter of dertig tot vijftig zijn. Lopen (of een soort van lopen) biedt dan een sneller alternatief (nee, dat was niet mijn idee).
*Zoals ik net al omschreef: de tv-schermen. In Portugal is het kennelijk heel normaal dat, waar je ook bent (chique of pauper, club, kroeg of restaurant) er overal televisies (flatscreens zelfs) hangen. Vaak staat er sport op. Niet mijn favoriet. In andere tenten soms MTV (waarbij Jackass nog wel leuk is om te kijken) of een horrorfilm (erg leuk tijdens het eten om naar bloederige enge monsters te kijken).
*Het strand, waar wij de eerste drie dagen braaf naar toe gingen, is echt ontzettend mooi: goudgeel zand en het kabbelende water maakte een blauwe kleur. Aan de rechterkant waren er wat rotsen en als je vanuit zee naar de kust keek, zag je geen ordinaire geknutselde strandboulevard, maar gele rotswanden en natuurlijk groen.
Ja, dat klinkt erg mooi.
Maar had ik al verteld dat het lopen er naar toe –zo’n 800 meter- gepaard gaat met een steile helling waar je U tegen zegt? En daarbij ook nog eens in de snikhete zon? Alhoewel de wandeling het wel waard was om naar het strand te gaan, kleefden er desondanks toch nog meer nadelen aan het strand:
-De zon was zo heet, dat een ieder van ons schaduw prefereerde. Dat betekende of veel betalen voor een ligbedje met parasol (waarbij je om 18.00 uit je diepe coma dringend werd verzocht om je kont ergens anders te bivakkeren) of sjouwen met 2 parasols en alert blijven dat bij een zuchtje wind je snertparasols niet iemand zou spiesen.
-De zon was zo heet, dat wanneer je de zee in wilde duiken je je snel (ik verplaatste mij zelfs rennend -wie had dat gedacht-) moest bewegen naar het water, gezien het zand aan je voeten brandde. Daarbij was de zee koud, dus deed je meerdere sprintjes op zo’n dag, wat – naar mijn idee- te inspannend was.
Een luchtbed op zee bood uitkomst wat betreft verkoeling, maar ook hier gold weer een inspannende factor. Door de stroming naar rechts (vanuit zeekant gezien) moest je zover mogelijk een linkse diagonaal maken, zodat je –wanneer je wakker zou worden in het ondiepe- niet nog eens een pokkenend moest lopen met je bedje. De stroming echter was zo sterk, dat ik wel moest blijven peddelen met mijn armen. Ik heb er bijna spierballen aan overgehouden.
-Het scrubprobleem van insmeren met zand= auw.
-And last but not least bleek er in ons domein een oude man rond te lopen. Zijn sluike grijze haar droeg hij achterover gekamd. In zijn mond had hij een Sherlock Holmes pijp en op zijn neus droeg hij een zonnebril met zwarte glazen. Zijn ogen waren niet zichtbaar. Als een echte detective speurde hij het strand af naar vers vlees, dicht langs alle bedjes lopend liep hij, zoekend en keurend. Af en toe bleef hij staan met een zelfvoldane blik, pakte zijn pijp uit zijn mond en knikte zijn hoofd. Dan liep hij weer verder en maakte zijn rondje af. Wanneer hij zijn rondje had gelopen, blies hij zijn stoom af op de blauwe stoel. Het was niet zomaar een man. Het was de vieze tietjeskijker.
Sophie merkte hem als eerste op, maar ook ik werd al gauw een beetje onpasselijk van hem. Ik meende dat we op de laatste stranddag (de derde dag) een grote fout hadden begaan: voordat we er erg in hadden, hadden we onze handdoeken precies voor hem uitgestald. Sophie zat zelfs nu op slechts 30 cm van hem verwijderd. We herkenden de blauwe stoel te laat. Zwaarmoedig bleven we desondanks toch op onze plek – we lagen er al een half uur-. Achteraf gezien was dit misschien toch de meest tactische plek, omdat de oude vieze man liever rondliep dan op zijn stoel zat.
Tsja, er waren dus wel nadelen van het strand. We verlangden naar een plek met gras en geen zand, dichtbij koel (niet te verwarren met koud) water, schaduwmogelijkheden zonder rondvliegende parasols, geen vieze tietjeskijkers, en dat dichtbij was, waarbij je geen helling af hoefde te lopen.
Ja, dat zou voor ons de ultieme plek zijn.
En die plek leek dichterbij dan we dachten.
Op de derde dag, de meest snikhete dag, met wegbrandende kuiten en half tactisch opgestelde strandlakens, besloten wij rond een uur of 16 naar ons appartement terug te keren en op zoek te gaan naar…het zwembad.
We gingen door een poortje, slechts 15 meter verwijderd van ons appartement en kwamen op een open plek. Het met blauwe mozaïek belegde zwembad was ruim genoeg en was gevuld met helder blauw water. Nuja, het leek waarschijnlijk
blauw door de tegeltjes, maar dat terzijde. Om het zwembad heen lagen er tientallen bedjes (waar je overigens niet voor hoefde te betalen) en er waren parasols aanwezig met een verzwaarde bodem. Deze zouden in elk geval niet zomaar wegwaaien.Er was een buitendouche aanwezig en een hokje met toilet (inclusief handdoek en toiletpapier) en nog een douche. In het zwembad lag slechts één jongen. Meer mensen waren er niet. En het mooiste was: er lag gras. En het was groen.
Alhoewel de meningen er misschien lichtelijk over verdeeld waren, was voor mij dit stukje kunstmatig aangelegde natuur een paradijs op aarde. Met weinig ben ik al tevreden. Kuch.
Overigens, het appartementencomplex heette Villa Pedros en was gesitueerd tussen twee Alisupermarkten in, bevond zich boven een disco en was op slechts 2 minuten (en als ik zeg dichtbij, dan is het ook dichtbij) van de Strip (het uitgaansgebied) verwijderd.
Maar goed, waar was ik gebleven…de toeristische feitjes… laat ik eens over het eten beginnen. Immers, de liefde van de vrouw gaat altijd door de maag, nietwaar?
Maar helaas, over het eten daar was ik niet zo te spreken. Wanneer je op de Strip (dat is waarschijnlijk ook de grootste fout geweest) een hoofdgerecht bestelde, bestond dit enkel uit een bruin taai stuk, waarvan het onduidelijk was wat de herkomst ervan was. Het garnituur, wat één slablaadje betrof met een schijf komkommer en een schijf groene tomaat, maakte het geheel niet veel beter. Een enkele keer bestelden we gemixte groenten – met de gedachte dat daar wel vitamine C inzaten- maar echt vrolijk werden we daar niet van. De verschillende groentes wortel, broccoli, doperwten en bloemkool, hadden allen een zelfde grauwe kleur en smaakten alsof ze een hele dag in de snikhete zon hadden doorgekookt. Om over de glazige aardappelen of fabrieksmatige patat nog maar te zwijgen.
Maar goed, van de 12 dagen dat we er waren heb ik ook lekker gegeten:
*Liza’s pasta’s & pizza’s heeft een verrukkelijke lasagna!
*Het voorgerecht –gerookte zalm- bij Wild & Co smaakte mij ook erg goed;
*De twee keren dat we thuis hadden gekookt –een overheerlijke pastasalade- was tongstrelend voor mijn smaakpapillen en mijn maag…
*De piri-piri kip in het Steakhouse was erg lekker. Afgezien van de piri-piri uit een flesje. Nuja,het was gewoon geroosterde kip. Maar de kip was goed!
Nuja, dat was het eigenlijk wel. De keer dat ik pepersteak at, kan ik enkel zeggen dat het te eten was. Meer niet. En de keer dat ik visfilet at bij Ramos, tsja. Het was oké. Alleen jammer dat alles zo lauw en niet knapperig was.
En de salade bij Wild & Co had ik nooit moeten nemen. Ik had ook beter moeten lezen en geen eigen interpretatie moeten geven…Het was er één met gerookte kip, kaas en sla. En zelf bedacht ik me dat deze lekker zou zijn met spek, tomaat, pijnboompitjes en een kruidige dressing. De kaas zag ik voor me als geschaafde Parmezaanse kaas. Het water liep mij al in de mond.
Als ik beter had gelezen en niet was wezen dromen had ik de koude schouderhamblokjes (yagh) en de rubberen kaasvierkanten (zo groot als dobbelstenen) er niet uit hoeven te vissen. Er was overigens geen sprake van spek en pijnboompitjes. De tomaat bestond uit één enkele cherrytomaat die ik, zodat ik er meer van kon genieten, maar door vieren sneed. En de dressing…was een of andere knoflookdressing uit een potje.
Nee, dit gerecht werd niet met dezelfde liefde gemaakt als dat van mijn voorgerecht - de gerookte zalm, op een bedje van lollo rosso, gegarneerd met kappertjes en wederom een enkele cherrytomaat, met in het midden een kuiltje van een boeket van verschillende soorten sla, overgoten met een dressing van olie en azijn, bestrooid met kleine gesnipperde uitjes-.
Maar goed.
In het kader van cultureel verantwoord (nuja, het was echt niet mijn idee) hadden we besloten om één dag naar Sevilla te gaan. Dit betekende dat we om half zes ’s ochtends op moesten staan en ruim vier uur in de bus moesten zitten.
De reisleider vertelde zijn verhalen in het Engels en Duits en langzaam suste ik weg. Af en toe werd ik opgeschrikt door de kou van de airco, maar over het algemeen kon ik goed slapen. Toen we Sevilla binnenreden boeiden Soof en ik ons meer om de wesp die bij ons bij het raam vloog dan de expeditiegebouwen, waar onze gids kleurrijk over vertelde. Ik bedoel: heb jij ooit een plassende wesp gezien? Nuja, wij wél in ieder geval.
’s Middags zouden we drie uur vrije tijd hebben en daarna volgde weer een vier uur durende tocht.
Desondanks ben ik wel blij dat we zijn gegaan. In onze vrije tijd hebben we heerlijke vistapas gegeten (ik genoot echt van de heerlijke smaken) en zelfs de toren van de grootste kathedraal van Europa beklommen (in Petersburg staat weliswaar een grotere, maar dat is een basiliek) (jawel, tijdens mijn jarenlange expertise op school en college heb ik mij zelf aangeleerd te luisteren als ik slaap). Aangezien het 41 graden was, was ik blij dat we eindelijk weer naar de bus liepen.
Is het logisch om met 41 graden zwarte strakke kleding te dragen?
Tevergeefs hebben we nog een half uur op een oude vrouw gewacht, die ook bij ons in de bus zat, maar de gids vond het welletjes en de bus vertrok zonder haar. Wel hebben wij ons afgevraagd waarom ze er niet was:
-Was ze verdwaald in de grote kathedraal? Of was ze verdwaald in Sevilla überhaupt?
-Had ze zich vergist in de tijd? Had ze per ongeluk haar klokje een uur achteruit gedaan in plaats van vooruit? En dat terwijl de reisleider ons allen vertelden dat we zouden uitgaan van de Portugese tijd en dus niet aan ons horloge hoefden te draaien (danwel je mobiel verzetten)?
-Was ze beroofd en deed ze nu aangifte bij de politie? Of was ze verongelukt en lag in het ziekenhuis? In beide gevallen kon ze niet bellen, want iedereen in de bus heeft geen nummer gekregen, waarop we de reisleider konden bereiken.
-Was ze per ongeluk in een verkeerde toeristenbus ingestapt en was ze nu op weg naar Madrid of een ander exotisch oord?
-Was ze eigenlijk op bezoek bij haar zus en was dit de goedkoopste manier om te reizen?
-Was ze een internationale spion?
-Of een gevaarlijke crimineel die in Sevilla nog een klusje te klaren had?
Nuja, het maakte niet uit. De bus vertrok. Zonder haar. En we zullen nooit te weten komen waarom ze te laat was. (Afgezien van Interpol, die alles kan natrekken.)
Maar goed. Eén ding heb ik nog steeds niet vermeld. - What a shame!-
En dan nu: enkele feitjes over het gedeelte ‘uitgaan in de Strip’…
*Let op waar je cocktails bestelt: een eerste maal hebben wij ze in de Coco (?) Cocktailbar gehaald en ze waren ronduit smerig! De grote glazen waren gevuld met slechts limonadesiroop en zelfs dat was gewoon niet te zuipen. Ziezo. Ik heb gezegd.
In een andere cocktailbar hadden we meer succes overigens. Daarbij is het kennelijk in Albufeira de gewoonte, dat er een halve fruitschaal aan je glas hangt. Whoeya! Eindelijk vitamines!!
*Een voordeel van de Strip – althans dat vond ik zelf- zijn de weinige proppers waar je lastig gevallen mee wordt. Eenmaal zijn we erin getrapt, nuja, ach, hij deed het zo leuk! En in de wodka-cola bleek ook echt wodka en cola!
*Een tent ernaast was The Celebration, wederom een Nederlandse skihut. Maar goed. Het bier had tenminste schuim! En toen ik jarig was kreeg ik nog een lekkere cocktail ook!
*Dan heb je nog Wild & Co. Tsja, wat zal ik daarover zeggen. Het is een normale tent met normale mensen. Het is oke, maar niet geweldig. Wat wel leuk is om een keer gezien te hebben is dat het barpersoneel af en toe wat shows geeft en er een waar spektakel van maakt.
Ze jongleren met flessen drank op de bar en ze vinden zichzelf helemaal fantastisch.
*Kiss gaat open tot de late uurtjes. Het begint pas rond een uur of 4 ’s ochtends leuk te worden. Het lijkt een beetje op een grote Extase (red. disco in Alkmaar). Voor de keren dat de rest van de tenten gesloten zijn is het een goed alternatief.
*Maar waar wij ons het meest bevonden (eigenlijk elke dag…) was Liberto’s. Een hippe tent dat deels hun bars in de open lucht hadden. In het midden was er een zwembad (waar uitdrukkelijk een bordje bij stond dat ons vertelde dat je er niet in mocht zwemmen), omringd met boeddha beelden, loungebanken en hemelbedden. De palmbomen waaide zwierig mee op de clubmuziek die binnen afgedraaid werd.
Het was zeker één van de mooiste tenten die ik had gezien.
Er was alleen één minpunt.
De meeste dromen onthoud ik wel. Ik kan me goed herinneren dat ik ooit droomde dat ik op een openbaar toilet zat. En met openbaar bedoel ik openbaar in de meest brede zin van het woord. Net als die verschrikkelijke reclame. Dat er midden in de stad een glazen WC is waar ik dan op zou moeten zitten. En iedereen kan je zien. Ach, echt verschrikkelijk. En ik denk, dat ik niet de enige ben die dat ooit heeft gedroomd. Of , liever gezegd, heeft genachtmerriet.
foto genomen van toilethokje ernaast!
Nuja, het kwam er op neer: mijn droom cq. nachtmerrie kwam uit. De toiletten bestonden slechts uit, weliswaar mat, glas. En tevens zaten er geen sloten op de deur.
Als ik op de WC zat kon ik mijn “buurvrouw” zien en zij mij. Ik zag niet alles, maar wel welke kleding ze aan had, welke kleur haar ze had, of ze zat of dat ze stond, of ze mijn kant opkeek of niet. Ik zag niet alles, maar wel teveel.
Overigens, halverwege onze vakantie kwamen er sloten in (op twee van de drie deuren). Dat scheelde wel iets. Maar het glas dat bleef.
En verder?
…leek Soof meer op Saar dan wij dachten qua wet van Newton en Murphy
…en Saar meer op Soof qua theorie Van Henkel
…heb ik een bijna-dood ervaring meegemaakt
…heeft Veer er meer dan één
…heeft Soof traumatische ervaringen opgelopen
…bleek de worteltheorie toch wél te kloppen
…ben ik Saar en Veer mijn eeuwige dank verschuldigd
…kan Veer Hector goed nadoen
…
Nuja, al met al, kortom: onze vakantie was super!
