donderdag, juli 01, 2010

Just like a moviestar

“Can I have a little conversation with you?”, vroeg het meisje aan mij. Ze had van die grote bruine kijkers en ze leek oprecht geïnteresseerd een gesprek met mij aan te willen knopen. En zij was niet de enige.

Anke had me al verteld over hun VIP-treatments, alsof ze celebrities waren. Blond haar en blauwe ogen is hier gewoon erg exotisch en Dennis oogt als een reus. Mensen kijken ze na, willen graag met ze praten en het liefst ook nog met hen op de foto. Tuurlijk geloof ik die verhalen die Ank en Dennis vertellen, maar voor lief nemen is toch wat anders dan beleven. Het begon al na vijf minuten dat ik voet zette in de buitenlucht na een lange vliegtrip. Samen met Anke zat ik op een bankje en al gauw kwam er een man op haar af om te vragen of hij met haar op de foto mocht.

Uit de supermarkt kopen we nog een even een toiletrol. Het is bij zevenen en ik taai toch echt even af voor zo’n eerste dag: ben gaar, moe en brak. Als we de winkel uitstappen staan er zo’n vijftien scholieren ons “op te wachten”.

“Can I have a little conversation with you?”, vroeg het meisje aan mij.
Ze had van die grote bruine kijkers en ze leek oprecht geïnteresseerd een gesprek met mij aan te willen knopen. En zij was niet de enige. Anke stond nog in de winkel en ik bedenk me dat vijf minuutjes praten geen kwaad kan. Tsja, wie wil er zich nou niet 5 minuten zichzelf beroemd wanen?

“Yes, that’s fine”. En binnen een nanoseconde staan er al snel een stuk of tien kinderen rondom mij.
“What is your name?”
“My name is Eva”
Na een gezamenlijke ge-oooh met bijbehorende bewonderende blikken –ik ben zeker blij met mijn naam, maar zo’n bewondering en door zoveel mensen tegelijk heb ik nog nooit gezien en nooit gekregen voor het uitspreken van mijn naam. En dat in mijn röteknöterig Engels.
“Hello Eva” klonk het vervolgens in koor, en vervolgens ging een van de meisjes verder:
“Where are you from?”
“I am from Holland”.
Wederom klonk er bewondering.
Het oppervlakkige maar open gesprek ging zo verder. Ze luisteren alsof ik wijsheden verkondig of dat ik een mooie aria zing: stil, aandachtig en vol bewondering. En dan willen ze met mij op de foto. Dat had ik niet echt aan zien komen, want tsja, ik heb geen blauwe ogen, geen blond haar en ben ook geen reus. Sterker nog, mijn kop zag eruit alsof ik onder een vrachtwagen had gelegen, mijn huid had een vale teint van het roken, de stress en te weinig zon, en stak daarbij ook nog eens mooi af van de donkere wallen onder mijn ogen. Verder had ik opgezwollen enkels van de vliegreis en stond ik ook nog met een rol toiletpapier in mijn hand. Nee, ik was niet op mijn fotogeniekst.
Maar goed, je moet wat over hebben voor je fans.

Ook Dennis en Anke werden geïnterviewd en gefotografeerd. Het was een hele sessie. Camera’s flitsen (voornamelijk van die mobiele telefoon camera’s), ge-ooooh’s en ge-aaahh’s klonk, gegiebel van jonge meisjes, stoer gepraat van de jongens. Als je niet beter zou weten dacht je echt dat prinses Diane was herrezen, of dat Brangelina langskwamen.

Maar kennelijk schuilt er in ieder toch een moviestar.
En ook moviestars hebben toiletpapier nodig.

Geen opmerkingen: