Zomaar goede redenen...

Wanneer je hoofd weer vol zit met stress of gepieker, omdat je bijna afstudeert.
Wanneer je roze bril goed matcht met de pumps die je draagt.
Wanneer je lekker uit je dak wil gaan.
Wanneer je wil genieten van het publiek om je heen, een ratjetoe van verschillende mensen.
Wanneer je je verstand op nul wil zetten.
Wanneer je geen zin hebt in vijftien- en zestienjarig gepeupel om je heen.
Wanneer je aan je conditie wil werken door er naar toe te fietsen en daar te dansen.
Wanneer je vrolijk bent en alleen maar lacht.
Wanneer je vrolijk zou willen zijn en alleen maar zou willen lachen.
Wanneer de zon schijnt.
Wanneer het regent.
Wanneer je weer oude bekenden of vrienden tegen het lijf wil lopen.
Wanneer je kansloos het op een zuipen wil zetten.
Wanneer je fietslampjes het doen.
Wanneer je zin hebt in dansbare muziek, van Techno tot Jazz en van Chemical Beats tot Pop.
Wanneer je al je geld bij elkaar hebt geschraapt en je bankrekening hebt geplunderd, omdat ze de volgende dag pas weer je salaris storten.
Wanneer je thuis wakker wordt met slechts gaten in je geheugen en blauwe plekken op je benen.
Wanneer je heerlijk gegeten hebt en een goede bodem hebt.
Wanneer je geen zin hebt om in een gigantische rij te wachten voor het toilet.
Wanneer je wel zin hebt om in een gigantische rij te wachten voor de ingang.
Wanneer je je wil laten meevoeren in een extatische lichtshow.
Wanneer je de volgende dag vrij bent of het er voor over hebt om met je brakke kop te verschijnen op je werk of in de collegebanken.
Wanneer je ergens anders wakker wordt en je beseft dat je naughty bent geweest.
Wanneer je je beseft dat een vrijgezelle student even vrij is als een vogel.
Wanneer het woensdag is en je niet kan wachten tot het weekend…

Kortom, een goed excuus om weer eens naar Noodlanding te gaan.

reflectie

het was schemerig, de zon
was halverwege en zakte dieper
steeds verder naar benee
de temperatuur daalde,
koelte maakte zijn entree

en onbezonnenheid
had haar in dit maanlicht geleid

in het woud
jungle van verstrengelde gedachtes
als takken en lianen met elkaar
verbonden
de bomen om haar heen
als één

en de macht van wanorde
had haar naar een onzichtbaar bos gebracht

de liefde deed
haar maag rommelen
zoveel honger
als een paard nam ze
zo gretig teveel hooi

en ze zag
het ongrijpbare beheersen niet voor het oprapen lag

heel even zag ze koen zakkend in zijn schoenen

verlangend naar de morgen
opkomend in het oosten
de warmte die haar blij maakte
niet de kouheid die haar uit haar slaap hield

vastberaden zei ze ‘Cee’
schijn
heilig overtuigd