‘UW SALDO IS TE LAAG’ verschijnt op het scherm, wanneer ik mijn chipknip wil opladen. Nog minder dan een week geleden was de studiefinanciering gestort en nu kwam er al een melding dat mijn saldo te laag was. De accent aigue op de ‘e’ van ‘te’ ontbrak weliswaar, maar het was mij wel duidelijk: plan B trad weer in werking.
Zo’n vijf maanden lang heb ik het weten te presteren om niet naast mijn studie te werken en enkel te leven van de maximale lening van de IB-groep en creatieve schnabbels. Als een soort van Bobo in de Bush probeerde ik te overleven in de materialistische maatschappij. Ondanks mijn grote handicaps: voor het gat in mijn hand en het leven op grote voet krijg ik namelijk geen subsidie. Zelfs geen nieuwe schoenen.
En dan te bedenken dat ik afstand gedaan heb van mijn financiële zekerheid door voltijd te gaan studeren. Dat ik mijn auto van de zaak heb ingeruild voor een knaloranje fiets van de Rabobank. Dat ik mijn salaris heb ingeruild voor een maximale lening bij de IB. Heel even heb ik me afgevraagd of dat het wel waard was. Waarom zou ik mijzelf kwellen om op bijstandsniveau te gaan leven?
Waar plan A staat voor ‘geld moet rollen’, staat plan B hier haaks tegenover. Dit plan vergt de uiterste creativiteit om zorgvuldig met de liquide middelen om te gaan. Er wordt een beroep gedaan op de aanwezige voorraden, mogelijke alternatieven en –in het schrijnendste geval- op gehele onthouding.
Als werkloze student echter heb je maar één kostbaar bezit: vrije tijd. Iets waar een werkende jaloers op is en soms met heimwee naar verlangt. Desondanks heb ik sinds een paar weken toch maar besloten om te gaan werken. Mijn honger naar schoenen zonder gaten in de zolen, een laptop met werkend toetsenbord en een bank waar je niet doorheen zakt, is te groot. Tantrische praktijken beoefenen is mij gelukt, maar dat maakt mij nog geen masochist.
Stiekem maak ik in mijn hoofd een lijst van wat ik allemaal wil gaan kopen met mijn verdiende salaris. De lijst wordt alsmaar groter, want de opgehoopte onthoudingen, het afzien van het aanschaffen van bepaalde materialistische kwesties, blijken ineens toch mogelijk te zijn. Toch krijg ik het een beetje lastig, want waar besteed ik als eerste mijn geld aan? Zal ik beginnen met een bank aanschaffen? Of zal ik eerst een paar nieuwe laarzen kopen?
Nog voordat er überhaupt geld gestort is door mijn werkgever ontvang ik een envelop met daarin een eindafrekening van mijn huurmaatschappij. Of ik nog eventjes 400 euro wil overmaken.
Tsja, van een kale kip kan je niet plukken, maar je kan er schijnbaar nog wel een poot uitrukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten