Zomaar een uurtje voor het slapen gaan...

Het gordijn schoof ze naar rechts en ze keek uit het raam. Het viel haar op dat ze best gelapt mochten worden. De zon had een paarsrode gloed en daalde neer in het westen. Ze wist zeker dat dat het westen was, want het was algemeen bekend dat de zon opkwam in het oosten. Dat herinnerde haar weer aan het feit waarom Japan een rode zon als vlag had.

Zouden ze dan uitgegaan zijn van Europa als middelpunt? Want ten opzichte van Europa ligt Japan in het verre Oosten. En het Wilde Westen lag ten opzichte van Europa inderdaad in het Westen. Maar wat nu als je in Amerika staat? Dan ligt Japan toch in het Westen? Was het daar dan niet wild genoeg om het daar het Wilde Westen te noemen?
Had ze maar opgelet tijdens de geschiedenislessen of aardrijkskunde. Dan had ze haar vinger omhoog kunnen steken en het probleem bij de leraar kunnen neerleggen.

Ze merkte dat ze afdwaalde.

Aandachtig probeerde zij zich te visualiseren hoe Amsterdam in elkaar zat. Nu ze zeker wist waar het westen lag, zou ze met zekerheid kunnen concluderen waar het noorden, het zuiden en het oosten lag.
Ze kon het niet uitstaan dat ze zo’n slecht richtingsgevoel had. Alhoewel ze hier al bijna twee jaar woonde, wist ze wat de oorzaak was. Ze fietste te weinig.

Het schemerde, maar de lantaarnpalen waren nog niet aan. Het was al over tienen, maar nog behoorlijk warm in haar kamer.

Uit haar bruine tasje haalde ze een zakje Bentasil. Ze ontvouwde het keelsnoepje uit het papiertje en stopte het in haar mond. Wat een papierverspilling, dacht ze bij zichzelf. Waarom doen ze wel veel moeite om giffen te verzamelen, maar is er zoveel papierverspilling? Het klonk nogal een beetje hypocriet uit haar mond, want zelf had zij geen ‘nee-nee’sticker op de brievenbus geplakt. Wel verzamelde ze altijd braaf oud papier en leegde dat regelmatig in de oud papierbak. Dat wel, maar als je zag hoeveel zinloos gekrabbel van haar op notitieblokjes stonden en hoevaak dat zinloze gekrabbel weer in de oudpapierbak verdween.

Het zou haar niks verbazen als over een tiental jaren er heffing werd geheven over verbruik van papier. De gevolgen van het gat waren elk jaar steeds beter te zien: warmere winters, nattere zomers, meer overstromingen… eigenlijk in strijd met dat het nu zo heet is, maar het zou er in iedergeval op neer komen dat het klimaat ontregeld was, want dat is het toch?

Ze zouden tot besef komen dat bomen erg belangrijk zijn voor het evenwicht in de natuur. Papier zou een schaarste worden en verbruik van papier zou geregistreerd worden.

We leven in een digitaal tijdperk. We zullen nog meer dood gegooid worden met spam en junkmail, welke wij voorheen in onze normale brievenbus vond, maar ook de verjaardagskaarten gaan via de mail. Bankzaken doet bijna iedereen al via internet, evenals de belastingen. Zelfs bedrijven dienen digitaal hun publicatiestukken in bij de Kamer van Koophandel. Nee, het gros van de mensen zal ervan overtuigd zijn dat papier maar zinloos is, lang leve internet! lang leve digitaal!

Op onderwijs kan er worden bezuinigd, want de kinderen kunnen één jaar overslaan: blind leren typen gaat nog altijd sneller dan leren schrijven. En met zo’n digitale pen schrijven –waarbij je je motorische skills wel wordt aangeleerd- stelt ook niks voor, als het woord enigszins wordt herkend op je notepad wordt deze al goedgekeurd.De kosten van al het papier wordt geherinvesteerd in algemene laptops. De leerlingen kopen in de V&D tijdens de schoolcampus geen schriften meer, maar een USB-stick, voor elk vak één.

In de klas klieren de etters nog steeds, maar niet door middel van briefjes, maar door berichten of plaatjes te bluetoothen of te verzenden via Wireless internet.
Als ze de juf willen pesten, plakken ze niet een papiertje op haar rug met ‘ik ben gek’, maar proberen ze haar te hacken.

Niet alleen blind leren typen, maar ook alle Office programma’s zullen worden gedoceerd. Ook een nieuw vak zal worden toegevoegd: filteren. Hoe kan je het best informatie vinden van het internet?

We zullen steeds meer naar een generatie gaan, waarbij parate kennis zeer bijzonder wordt. “Dat zoeken we even op” of “Even Googlen” zijn vaak gebruikte antwoorden. Niemand kent nog een telefoonnummer uit zijn hoofd, want alles staat in je telefoon opgeslagen. Zelfs je oriëntatie gevoel wordt niet meer aangewakkerd, want daar hebben we Tom Tom voor.

En dan, over vijftig jaar, laat ik aan mijn kleinkinderen wat antieks zien: een liefdesbrief, een gekrabbel op een notitieblaadje of… of een Bentasil papiertje. En allen zullen met grote ogen kijken, hun monden wagenwijd open.

Als ik ze dan vertel dat je er ook nog op kan staan en dat de tekst leesbaar blijft, ja, dan zullen ze helemaal verbaasd zijn. Dat kon je niet met een computer.

Ze merkte dat ze afdwaalde.

Het Bentasilpapiertje gleed ze strak, keek er nog eenmaal naar en gooide het in haar oud papierbak. Ze keek naar buiten. Het was donker.

Het gordijn schoof ze naar links.