Sportief

Het kost dan wel driehonderd euro, maar dan kan ik ein-de-lijk met een gerust hart mijn sportabonnement opzeggen

Ik moet eerlijk toegeven, dat ik een teken nodig had van Kees. Dat ik dacht: “Joehoe! Hier ben ik! Hou je me nog een beetje in de gaten?...Nee? Ach, laat dan ook maar…Kees, zoek het uit!...”
Zoiets.
Ongeveer.

Ik weet niet of ik in God, Allah of Boedha geloof. In dit opzicht ben ik gewoon een agnost. Wetenschappelijk, in mijn optiek, is niet aan te tonen of er meer is. Nee, ik geloof daarentegen in Kees: hoofd van een bureaucratische instelling die zo nu en dan mijn lot tart. Gewoon om mij te pest. Dat vindt-ie leuk. Word ik hard van, denkt-ie.

Ik geloof in dat wat geel is en dat wanneer je dat tegen de muur werpt het licht bij de buren aangaat. Kortom: ja, ik geloof in toeval. Maar dan wel in toeval met een reden. In de volksmond schijnt dat dan ook ‘lot’ te heten.

Dat je daar dan staat en er een leuke jongen op je afkomt, maar dan ook echt een leuke jongen. En dan nog enthousiast ook. En je vraagt je af: ken ik hem dan? En hij denkt van wel. En jij hebt écht geen flauw idee. Wel dat-ie je bekend voor komt. Maar waarvan??
En je gaat een heel rijtje af. Van alle mogelijkheden waar je hem e-ven-tu-eel van zou kennen. Maar je hebt echt geen flauw idee.

Het was ergens in de eerste week van januari. De tijd was er rijp voor: gestopt met roken. Ach, ik geef toe, als we dan toch zo gezond doen, kunnen we net zo goed gaan sporten.
En zo geschiedde….

Alles of niets. Daar ga ik voor. Ik hou gewoon niet van dat halfslappe gedoe. En voor ik het wist, sportte ik al gauw vier à vijf keer in de week. Tsja, zo’n sportabonnement moet je er toch uithalen, nietwaar?

Het was een damessportclub. Enerzijds lekker makkelijk: aan make-up hoefde ik niet te denken en zelfs een waar sport tenue is er nooit van gekomen. Nee, ik trok gewoon een sportbroek aan met een topje, welke onder de categorie ‘beschaafd’ viel. Zo’n topje die ik nooit aan zou doen in de kroeg. Maar goed, aan de andere kant hoefde je daar niet rond te lopen om een leuke date te scoren.
Alhoewel…

Midden in die toko liep er een gast die kennelijk bij het managementmeubilair hoorde. En ik moet eerlijk zeggen, dat dat toch een van mijn motivaties was om mijn streven van tweemaal naar de sportschool naar vijfmaal per week te verhogen.

Hoe vaak ben ik daar wezen sporten enkel en alleen maar om een glimp van hem om te vangen. Het trieste was alleen, dat zodra ik hem zag ik totaal niets wist te melden. Ik voelde me niet op mijn gemak. Wat wil je dan ook? De sportschool is nu eenmaal niet mijn natuurlijke habitat. Laat staan in een sporttenue of iets wat daar enigszins op lijkt. Neen, sport is niet iets wat onder mijn passies valt.

Hoe dan ook, na ruim drie maanden intensief gesport te hebben, werd het lichtelijk afzien. Ik kreeg een bijbaantje en begon het druk te krijgen met m’n studie. Het sporten werd ‘tijdelijk’ op de lange baan gesteld.

Tot op heden had ik nog een stille hoop daar te sporten. Nuja, ik hoopte hem nogmaals daar tegen te komen eerlijk gezegd. Die stille hoop kostte mij maandelijks nog vijftig euro.

Het was vrijdagavond na een lange dag en ik was gaar. Ik had een korte tijd om mij op te frissen, om te kleden en mijn tasje te pakken.

Veel kon het mij niet schelen. Ik had geen zin in make-up en zelfs een leuk topje verruilde ik in voor mijn befaamde sporttopje. Iets wat ik never nooit zou dragen met uitgaan, maar ach. Ik voelde me goed genoeg en ik zou te lui zijn om ’s avonds de meuk van mijn gezicht te halen. Tsja, òf ik ga ervoor. Of niet. Wat maakt het uit, ik ga slechts even gezellig wat drinken met vriendinnen in de kroeg waar ik toch al veels te vaak ben. Geen polonaise vandaag voor mij.

Dat je daar dan staat en er een leuke jongen op je afkomt, maar dan ook echt een leuke jongen. En dan nog enthousiast ook. En je vraagt je af: ken ik hem dan? En hij denkt van wel. En jij hebt écht geen flauw idee. Wel dat-ie je bekend voor komt. Maar waarvan??
En je gaat een heel rijtje af: van de kroeg? van een club? van een feest? via een vriend of vriendin? van mijn studie? van mijn vorige studie? van mijn studie daarvoor? is het wellicht een collega? of ken ik hem van de middelbare school? 2e lichting? 3e lichting? basisschool? andere basisschool? Hoe dan ook, van alle mogelijkheden waar je hem e-ven-tu-eel van zou kennen. Maar je hebt echt geen flauw idee.

“Van de sportschool!”, riep hij enthousiast. “Sportschool? Sportschool?”, dacht ze bij zichzelf, “sport ik dan??”.
…

*Huh?*

Zwart gat.
Echo.
Kwartje.

“Heeeeee! Tijd niet gezien! Ik eh…sport al een half jaar niet meer…”, zei ze met het schaamrood op haar kaken.
“Ja, ach, ik werk er ook al een tijd niet meer…”

Er volgde een kort wederzijds gebla.

“Ik moet even afrekenen. Ik spreek je zo!”

Daar stond ze dan.
Verbouwereerd.
Eindelijk dé ontmoeting in haar natuurlijk habitat.
Uitgerekend in een outfit dat ze al een half jaar niet had gedragen: haar sporthemdje.
Hoe kan het ook anders.
Ze keek naar boven.
Die Kees ook. Wat een gast. Ze had het kunnen weten.

Nog steeds verbaasd.
Oke, gewoon relaxed. Smooth vragen of ie een keer zin heeft om wat te drinken.

Hij komt terug.

“Eva toch?”
*Huh? Hoe weet hij in godsnaam na een half jaar niet op komen dagen nog mijn naam? En dat terwijl ik mij nooit heb voorgesteld??? Het enige wat wij ooit hebben uitgewisseld zijn slechts vage blikken, kort gemompel en een bevestiging van een vraag…*

*Ze wierp een korte blik naar boven. Kees??*

“Ja!” riep zij in euforie. “Er is hoop!”, dacht ze bij zichzelf.
“Tsja, het verbaast mij altijd dat ik zo goed in namen ben.”
En daar ging de hoop…

Desondanks schraapte ze al haar moed bij elkaar, deed haar haar goed, deed haar hand op zijn gespierde rechter bovenarm…maar voordat ze iets kon zeggen…interrumpeerde hij haar iets te snel.
“Ik ga er weer vandoor! Mijn dame staat op me te wachten!”

Nog steeds verbaasd stond ze daar.

Kees schaterde van het lachen.