Fictief gesprek. Aflevering 3: De Systematische Denkfout

“Zo, dat is een tijd geleden…”
“Tsja zeg dat wel… ruim anderhalf jaar geleden, toch?”
“Zeg, hoe is het met je?”
“Ja, prima!”

Hij lacht. “Ik durf het bijna niet te vragen, maar eh, hoe is het met je afwas?”
Ik zwijg.
Hij kijkt me hoopvol aan.
Met een glazige blik en een brok in mijn keel kijk ik hem aan.
“Goed. Ja… gaat goed.”
Hij kijkt opgelucht.

Terwijl ik mijn hoofd langzaam naar beneden draai, ga ik verder: “…Ja, goed. Ik bedoel, ik heb ‘m vorige week gedaan, maar hij staat er weer hoor…”
“Evá! Wat is dat nou?! Dit hebben we voorgaande keren uitentreuren behandeld! Ik heb hier écht géén zin in hoor!”
“Nee, ik ook niet. Daarom staat-ie er weer.”
Hij slaakt een welbekende zucht. “Hoe kán jij met jezelf leven?”
“Tsja, dat vraag ik mij ook weleens af. Maar ja, iemand moet het doen… Toch?”
Ik glimlach, maar hij ziet de humor er niet van in.

“Wat hadden we nou afgesproken?”
“Afgesproken? Hadden we een date dan?”
Ik glimlach weer, maar wederom kijkt hij mij ernstig aan.
“Afgesproken?!”, flapte ik uit. “We hebben helemaal niks “af-ge-spro-ken”!”
“Kom op zeg!”

“Nou, weet je wat? Dan ga ik toch niet eten?! Hoef ik ook niets af te wassen! Ik ga gewoon in hongerstaking!”
Om mijn statement duidelijk te maken, doe ik mijn handen over elkaar.
“Kind, jij kraamt onzin uit! Haha, hongerstaking! Dat houd je nog geen halve dag vol!”
“Pff.”
Maar ik wist dat hij gelijk had. Niemand ontneemt mij het genot van eten. Zelfs ikzelf niet.

Even is het stil. Hij kijkt me doordringend aan. "Je bent ook geen spat veranderd he?”
“Nounounou, dat zou ik niet willen zeggen hoor. Ik bedoel, in de tussentijd heb ik behoorlijk vaak de afwas gedaan! En ik ben gestopt met roken, ben gaan sporten, hele huishouden aan kant. Jajaja.”
“Echt waar?”
“Ja zeker.”

Zijn mondhoeken krulden naar boven en zelfs zijn tanden waren zichtbaar.
“Dat was zo’n vier maanden lang ja. Inmiddels ben ik weer begonnen met roken en gestopt met sporten. En ach ja, de afwas… ja, die staat er weer.”
Zo snel als zijn mond een glimlach vertoonde, even sneller was die lach verdwenen.
“Hoe…hoe kan dat?”
Ik trek mijn schouders op. “Ik weet het niet. Zo ben ik niet. Het past gewoon niet binnen mijn systeem.”

Mijn systeem…ik hoor het mezelf zeggen. Wat een waardeloos systeem heb ik toch. En het ergste van alles is ook nog: het is míjn systeem. Van alle systemen die mensen hanteren en waarvan er geen een dezelfde is, hanteer ik uiteraard het meest waardeloze systeem waardoor ik continu met een berg afwas ben opgescheept.
Jarenlang probeer ik me te verschuilen achter het systeem. Dat ik er niets aan kon doen, deterministisch verwijzend naar het systeem. Dat verdomde systeem dat mijn leven beheerst. HET SYSTEEM!
Het systeem.
Mijn systeem.
Dat ben ik.
Dat is mijzelf.

Jarenlang probeer ik me te verschuilen achter mijzelf.
Maar hoe dik ik ook zou kunnen worden, zo breed dat ik mijzelf kan verschuilen achter mijzelf, kan ik niet.
In welke bochten mij ik ook zal wringen, zo lenig dat ik mijzelf kan verschuilen achter mijzelf, dat kan ik niet.
Dat ik er niets aan kon doen, deterministisch verwijzend naar mijzelf.
Ja, ho eens even. Waarom doet mijzelf niet wat ik verlang, omdat ik weet dat mijzelf het niet wil, terwijl ik het wel wil?
Die verdomde ik die mijn leven beheerst.
Daar heb ik toch mazzel mee? Dat ik het bepaal? En niet iemand anders? Wie ben ik dan die het mijzelf zo moeilijk maakt?
Godverdomme, dat ben ik zelf!

“Nou?”
“Eh....eh…eh…Ik..eh…We…eh.. snappen het allemaal niet zo meer… We slapen er nog een nachtje over…”

Hij zuchtte.

“Volgende week, zelfde tijd dan maar?”