Jezelf zijn. Je afvragen wie je bent en wat je wilt. Al jaren loop je met die vragen (of niet) rond.
Het liefst zouden we van iedereen willen zien dat je jezelf bent. Dat je je niet voor iemand anders voordoet (uitgezonderd acteurs die een rol spelen). Maar wanneer ben je jezelf?
Ben je jezelf, omdat je dingen doet omdat die bij je passen? Wie bepaalt dan dat dat bij je past? Stel nu dat je iets doet wat jij graag wil doen, maar het is iets wat eigenlijk niet bij je past. Wie bepaalt dat dan dat dat niet bij je past? Is dat niet de omgeving die aan jou kenbaar maakt dat dat niet jouw ding is? Betekent dat dan dat je niet echt jezelf kan zijn, daar jezelf zijn wordt gevormd door de omgeving? Zij bepalen immers wat wel en niet kan?
Ben je jezelf, omdat je je gewend bent aan je gedrag? Dat je bepaalde handelingen op een soort van gelijke wijze uitvoert? Omdat je zo altijd doet? Ben je dan niet gewoon lui en simple minded?
Maar stel nu dat je jezelf bent, omdat je juist dingen op telkens een originele wijze uitvoert. Dat je eigenlijk niet te peilen bent. Stel nu dat je dat altijd doet, zou je dan minder jezelf zijn, omdat je geen eigen zogenaamde kenmerk hebt? Of is het hebben van geen eigen kenmerk cq. het onvoorspelbaar zijn qua handelwijze ook een vorm van jezelf zijn?
Ze zeggen wel eens bijvoorbeeld dat mensen niet kunnen veranderen. "Nee, ik ben nu eenmaal een sloddervos." of "Ik ben gesloten, take it or leave it."Zij hebben dan voor henzelf een grens bepaald; tot hier ga ik en niet verder. En niet omdat het niet bij hen zou passen, maar mijns inziens dat zij niet bereid zijn om zich gedisciplineerd in te zetten om "zichzelf" te verbreden. Optimistische mensen zullen het met me eens zijn dat je bij wijze van veel meer kan dan jezelf denkt. Als je maar gelooft in jezelf (wie dat dan ook moge zijn). Dat zou betekenen dat je dus ook die sloddervos of die gesloten persoon niet hoeft te zijn.
Ofwel het definieren van jezelf zijn is een lastige bezigheid... Doordat het kader wordt gevormd door de omgeving? Dat de meesten denken dat ze zichzelf zijn, doordat ze die dingen doen die ze gewend zijn te doen en zij zich dus niet bereid voelen zich te ontwikkelen? Dus dat de meesten eigenlijk te lui zijn? Dat zelfs de optimisten weten dat je, bij wijze van, alles kan zijn wat je wil. Maar het gros van die mensen zich ook niet bereid voelen om zich te veranderen?
Is jezelf zijn dan net zo iets als een weiland vol met schapen en een hek er omheen? Waarbij het weiland voor jou staat, de schapen voor de eigenschappen/karaktertrekken van jou (cq. invloeden van buitenaf) en het hek als kader, de beperking (de omgeving), gezien moet worden? Dat je zelf bepaalt welke schapen je op jouw weiland laat staan, maar dat dat ook afhankelijk is van de afbakening?
Maar was jij niet de herder die de schaapjes beheert? En als herderzijnde bepaal je toch zelf welke schaapjes je toelaat op je grond? De schaapjes die maar herrie maken en vervelend zijn laat je toch niet toe op je weiland? En als je meerdere schaapjes wil hebben, dan verbreed je je kader, je afbakening toch gewoon? Dat hoeft de omgeving toch niet te bepalen? Het is immers jouw stuk weiland!
Kortom, het vak van herder, een eeuwenoud beroep, moeten we niet onderschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten