(het vervolg van de vorige delen)
"Kennen...kennen...Daar hebben we NU geen tijd voor! We moeten snel zijn en de bom onschadelijk maken!", zei de jongeman geërgerd. Maar het meisje luisterde niet. Ze keek naar de schim die in de deuropening stond. Hij deed een stap naar voren. Zowel de jongen als het meisje staarden naar het kleine dunne wezentje. Op dat zelfde ogenblik rukte Wammes zich los en maakte hij zich uit de voeten. "Hé, kom terug! Ik was nog niet klaar met je!", riep de jongen hem na, maar het was al te laat.
''E.J.? Ben jij dat?", vroeg de man die nog steeds in zijn witte imkerpak stond. "Je bent precies op tijd!"
Het donkerharige meisje keek van de jongen op naar het rare wezentje, welke een bril droeg en weer terug naar de jongen. "Ken je hem?", vroeg ze verbaasd.
De jongen zweeg, maar onderbrak daarop kort deze stilte en zei: "E.J., zou je ons willen helpen de bom onschadelijk te maken?" Waarop E.J. antwoordde: "Het was Wammes he? Ik had het kunnen weten! Sorry, ik kon het niet helpen...ik had echt mijn best gedaan, maar het lukte mij niet in mn eentje..het spijt me.."
"Het geeft niet."
Het meisje stond daar maar. Ze snapte het niet. Het drong niet tot haar door.
...
Ze stroopten de mouwen op en ze gingen aan de slag.
Dit zou wel eens een zware nacht kunnen worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten