Hand in hand
over het knisperende pad
de zon scheen
ideaal.
Niets hadden we mee,
geen pak,
geen plu,
want de zon die scheen toch?
De weg was lang
het weer veranderde
hier en daar wat motregen,
maar de zon brak hoe dan ook altijd door.
Poe poe,
de weg bleef lang
niet dat dat gaf
je had het niet door
samen genietend van het mooie uitzicht.
"Kijk daar!",
riep ik
en ik wees naar de slakken
die uit hun huisje kwamen
en ons pad kruisten,
"Het gaat vast regenen..",
zei ik teleurstellend.
"Ach,
die paar slakken
hebben echt niks te betekenen.
Je reinste flauwekul!"
Ik nam maar aan
wat hij nu zei
misschien verbeeldde ik me teveel.
De weg was lang
het weer veranderde
hier en daar wat motregen,
maar de zon brak hoe dan ook altijd door.
Poe poe, de weg bleef lang
niet dat dat gaf
je had het niet door
samen genietend van het mooie uitzicht.
"Kijk daar!",
riep ik
en ik wees naar de meeuwen
laagvliegend
over het nabij gelegen grasveld,
"Het gaat vast regenen..",
zei ik teleurstellend.
"Ach,
je ziet dingen die er niet zijn.
Je maakt je veels te druk."
Ik nam maar aan
wat hij nu zei
misschien dacht ik wel teveel.
De weg was lang
het weer veranderde
hier en daar wat motregen,
maar de druppels werden groter.
De hemel trok grijs
ijzige wind
gure kou
met bakken uit de lucht..
Rennend
op zoek naar een schuilplaats.
Dan een flits
een donder
als een klap in mijn gezicht.
De weg splitste
ons.
Rennend
op zoek naar een schuilplaats.
Tegen het hek aan
stond mijn fiets,
maar dat trok ik niet meer
was te vermoeid
te uitgeput.
Vanuit het niets
kwam daar de bus
doorweekt stapte ik in.
Ik zetelde mij
bij het raam
keek naar de harde druppels op het glas.
Was ik dan opgelucht?
Was ik blij?
Waar was hij?
Daar in de verte
zag ik hem lopen...
een druppel biggelt over mijn wang...
in zijn rechterhand
hield hij
een paraplu vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten