Er hangt een vreemd luchtje aan deze zaak

Bij mij is het niet spik en span, en dat zal het ook nooit worden. Tegenwoordig echter is de afwas minimaal, worden vuilniszakken vaak genoeg geleegd en er wordt door mij regelmatig opgeruimd en gestofzuigd. Zélfs de badkamer (inclusief het toilet) wordt dikwijls door mij onder handen genomen.

Alhoewel ik een roker ben en dus mijn reukorgaan dusdanig aangetast zou moeten zijn, bemerkte ik vandaag een aparte geur in mijn kamer. Heel even peins ik of ik nog ergens een lijk heb verborgen, maar ook die heb ik bij mijn laatst recente opruimwoede de deur uit gegooid.
Maar waar kwam dan die geur vandaan? En zo begon de zoektocht…

Als eerste inspecteerde ik de badkamer. Met mijn geoefende reukorgaan rook ik langs alle afvoerputjes, de waszak en zelfs het toilet. Maar de waszak rook slechts muf en de sanitaire voorzieningen roken naar chloor.

Als een speurhond snoof ik verder naar de keuken. Wellicht zou het luchtje uit mijn vuilniszak komen. Daar beland en geroken te hebben, bleek deze naar “gewoon” afval te ruiken. Eén van de eerste momenten dat ik genoot van de geur van afval, het rook een stuk beter dan de graflucht die ergens rondzwierf in mijn kamer.

Ik besloot mij maar te concentreren op de hal. Ik zag mijn rubberen kaplaarzen in de hoek staan en concludeerde dat er vast poep onder mijn schoen (nuja, laars) zat. Ook dit bleek van mij een ongegronde conclusie.
Aangezien ik mijn schoenen allemaal in mijn opberghok doe (althans, dat is de bedoeling) en wellicht een ander paar besmeurd is met faeces, trok ik de deur open van deze ruimte, inhaleerde diep en… rook alleen de mufheid van het hok.
Ik heb nota bene ook nog aan de stofzuiger gesnoven, gekeken of de zak aan vervanging toe was en kon enkel concluderen dat de hele stofzuiger vervangen mag worden. Niet dat ie stonk naar graflucht, maar hij was wel een beetje kapot. (Dat zal niet te wijten zijn aan slijtage door mijn gebruik, maar dat terzijde.)

Hmm, waar is Watson als je hem nodig hebt? vraag ik mijzelf af, wrijf over mijn kin en steek een sigaret op.
IJsberend loop ik van mijn woonkamer naar de studeerkamer via de slaapkamer, ik kom er niet uit.

Ik besluit wat te gaan eten, zet een pan pasta op het vuur en serveer het over de penne. Beetje kaas erbij en wat verse basilicumbladeren. Na gegeten te hebben, doe ik nog even een middagdutje, kijk nog wat tv en wordt uiteindelijk wakker gebeld.

Het spreek voor zich dat dat niet echt bijdraagt aan de zoektocht van de nare geur. Moedeloos plof ik op de bank en kijk naar mijn verpieterde oreganoplant. Had ik deze niet ruim drie, misschien wel vier, weken in leven gehouden? Ja, ik was daar best trots op dat deze het zo lang bij mij heeft kunnen uithouden! Met een gepast afscheid trek ik de plant met plastic omhulsel uit de pot en werp hem in mijn vuilniszak. HOLY SHIT! (vert: heilige poep) Uit de pot kwam een lucht van heb ik jou daar! Het 5 cm hoge restje water had zich ontpopt tot de meest kwalijke reuk voor mijn neus.

Heel suf bedenk ik me dat de niet-eetbare plant uit mijn plantencollectie –gekregen van mijn moeder- een soort van moerasplant was. Mijn moeder vertelde me (ik herinner het me nog als de dag van gister): “GEEF HEM VOLDOENDE WATER! IEDERE DAG!” “DENK ERAAN VOLDOENDE WATER TE GEVEN, IK WIL ZE NIET VANAF HIER HOREN SCHREEUWEN OM WATER.”
Zo braaf als ik was deed ik dat.
Elke dag een ruime scheut water.
Ze hadden niet te klagen aan water.
Integendeel.
Wanneer ik de plant uit de pot haal zwemt hij in een welriekende hoeveelheid water waar je bijna van flauw valt.
Waarom ben ik dan ook zo dom geweest een moerasplant in huis te halen? vraag ik mij ineens af, terwijl ik mijzelf voor mijn kop sla. Samen met de basilicumplant, eveneens stinkend in een plas water, zet ik deze beide op het balkon.

Langzaam verdween de geur.
Snel verdween de gedachte dat ik groene vingers zou hebben.