Ik kon niet meer zonder hem…ik begon net van hem te houden…ik wilde hem voor altijd bij me…
Ja, vol lof was ik over hem. Vooral in het begin. Razend enthousiast vertelde ik aan mijn vriendinnen hoe hij was en wat zijn goede eigenschappen waren. En velen waren het er met mij eens dat hij echt wat was voor mij.
Trots was ik op hem. Zelfs vreemden mochten weten hoe ik over hem dacht. In mijn ogen was hij echt fantastisch. Soms kon hij mysterieus zijn, maar beetje bij beetje leerde ik hem kennen. Oké, hij was dan wel wat grover gebouwd dan wat ik eigenlijk wenste, maar hij was wel heel strak, cool, handig en hij kon veel, gewoon écht een lekker ding! Waar vond je die combinatie nog tegenwoordig? Ja, ik was écht smoor op hem...
Maar nu leer ik zijn ware kant kennen. Eerst nam ik zijn mankementen maar voor lief –bad day can happen-, maar sinds vandaag begin ik toch waarlijk te twijfelen. Ik heb het gevoel dat hij mij in de steek laat…
Wanneer ik hem echt nodig heb, dan laat hij me barsten en wanneer ik hem niet nodig heb, blijkt hij ineens tijd voor mij te hebben.
Alles is precies wanneer het hém uitkomt! Soms heeft hij zelfs het gore lef -waar haalt hij het vandaan!- terwijl ik hem bel gewoon op te hangen! Tijdens het gesprek!
Wellicht zal ik mijn eisen moeten bijstellen voor de volgende keer, gewoon gaan wat er leuk uit ziet van de buitenkant, niet te complex van binnen, gewoon een simpel model.
Gelukkig heb ik het bonnetje nog.
Dan kan ik hem hopelijk laten repareren.
Want als het aan T-Mobile ligt, zit ik er nog een half jaar aan vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten