Een lange nacht voor de boeg, omdat ik niet eerder ben begonnen met leren, omdat ik alleen lol wou hebben en genieten, is dat nu de consequentie van het optimisme?
Zo rond een uur of 1.45 sprak ik online met een oude bekende van mij, die ik ken van mijn middelbareschooltijd (behoorlijke tijd). Hij is nu piloot, woont en werkt in Dubai. Ik vertel hem dat ik nu de gebakken peren ontdek van het optimisme. Dat ik te laat begonnen ben enzo, en dat ik nog heel veel moet leren in een te korte periode. Verrassend genoeg antwoordde hij mij (iets wat ik ook zelf had kunnen bedenken): "Is dat nieuw dan?"
..
Het duurde eventjes. Een paar seconden. Maar langzaamaan werd het mij duidelijk en begon ik het steeds meer te beseffen. Leed ik al jarenlang op studiegebied (laten we het voorlopig op dat vlak houden) aan het uitstelsyndroom? Ik herinnerde mij mijn tentamenvoorbereidingen op de middelbare school in mijn examenjaar. Altijd stipt 1 week van te voren beginnen, terwijl je noch het boek, noch de lessen heb gevolgd. In die week maakte ik overuren. Sloot ik mijzelf op, echter was dan wel productief bezig. Op goede dagen leerde ik 10 uur (!) productief, gewone dagen 8 en minder goede dagen 6. Schema's heb ik bijgehouden zelfs (ja, je hebt dat soort mensen die dat bijhouden), zodat ik precies kon uitmeten wat de uiterste dag was dat ik echt zou beginnen met leren:
- Nederlands 20 uur (24 boeken+bloemlezing van 15 gedichten + literatuurgeschiedenis) (tijd weten te besparen door van 16 boeken alleen het uitreksel te lezen)
- Duits 11,5 uur
- Engels 22,5 uur (waaronder het bekijken van Pride & Prejudice (de lange versie) en het daadwerkelijk lezen van boeken voor mijn lijst)
- Aardrijkskunde 14 uur
- Grieks 32 uur
- Biologie 30,5 uur
- Wiskunde 7 uur
Waar ik nu achter kom is dat ik, toen ik op de middelbare school zat, ik kennelijk ook al leed aan het uitstelsyndroom, echter, ik was toentertijd -concluderende dat ik me toen nergens druk om maakte en lekker veel uitging (lees: erg naïef was)- al een optimist.
(Ergens tussen toen en nu (minus een paar weken geleden) is het dus misgegaan?)
Maar goed, wat ik probeer duidelijk te maken is dat het uitstelsyndroom op studiegebied er bij mij altijd al in zat. En dat staat los van het feit op je nu een optimist bent of een pessimist. Het verschil zit 'm in het opsluiten of de ketting losmaken in de voorliggende periode.
Ja, langzaamaan, beetje bij beetje begin ik het te snappen. Ik ben altijd een beetje traag van begrip geweest. Zal wel één van de consequenties zijn van het uitstelsyndroom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten