Nadat ik wat uitviel over mijn vriendjes, die mij 's avonds lastigvielen zag ik ze niet meer. Eerst vond ik het niet erg. Maar later merkte ik toch dat ik ze miste. Ik genoot altijd wel van hun gezelschap...stiekem wel.
Ik wou ze graag nog één keer zien. Als bevestiging, voor mijn optimisme en geluk.
Ik begon te twijfelen, me weer druk te maken om alles.
Vandaag te veel nagedacht over de mail die ik gisternacht had verstuurd.
Ik wil er vanavond eigenlijk even tussen uit. Even een drankje doen. Maar ik heb geen puf, geen zin, geen energie.
Besluit dan voor mezelf dat ik maar niet moet gaan, en maar wat aan de afwas moet gaan doen...
Is DIT nu mijn tijdsbesteding op de vrijdagavond? DE AFWAS?? vraag ik mijzelf af...
Zwaarmoedig schuif ik weer achter de computer.
Dan opeens -mijn hart maakte een sprongetje van geluk- terwijl ik naar mijn laptop kijk, zie ik hem!
Hij is teruggekomen?! Zou het dan toch een teken zijn? Zou ik dan toch maar uit gaan?
Ik probeer contact met hem te leggen...het lukt niet echt...veel komt er niet uit...wat ik ook probeer, welke koosnaampjes ik hem dan ook toefluister...doe zelfs een poging om zijn diepste gedachten te ontrafelen, maar hij laat niks los...
Ook al wil ik graag dat ie bij mij blijft, dat kan niet. Zowel hij, als ook ik. We hebben onze vrijheid nodig.
Ik leid hem naar het balkon. Nog een maal keek in in zijn donkere ogen en daarna gooi ik hem eraf, van mijn balkon. Met liefde, dat wel. Maar ook pijn in mijn hart.
Het lieveheersbeestje vloog dartelend verder de lucht in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten