GROUNDHOG DAY

Iets stoort mij. Ik kijk op. Het geluid komt van een meter verder. Met één been uit bed en een gestrekte arm druk ik op de knop van mijn wekker. Ofschoon ik mij toch enigszins verbaas, dat ik mijn twee andere wekkers niet gehoord heb, trek ik me weer terug naar mijn bed en probeer rusteloos mijn “zeven minuten snooze tijd” uit te slapen.

Het is 6.30 en ik probeer mijzelf moed in te praten, dat ik er toch echt uit moet. Na een aantal mislukte pogingen trapte ik mijzelf maar uit bed en sprintte gauw naar de douche.
Als ik de hitte niet meer kan uithouden stap ik eronder vandaan en droog me af. Ik kijk op mijn telefoon, welke aangaf dat het al 7.10 was. Door de warmte was ik al helemaal loom geworden en ik had geen puf om mij te haasten.

Ik trek mijn kleding aan, geef mij zelf een schouderklopje dat mijn tas al ingepakt was (lees: van de week niet uitgepakt), smeer 4 sneetjes bevroren brood, pak een Knorr Vie en een flesje Spa Blauw, trek mijn warmste ‘dekbed’jas aan met slechts één shawl, pak mijn sleutels, check of ik mijn sigaretten, Smint, aansteker, Nurofen, portemonnee en telefoon in mijn tas heb, trek mijn handschoenen aan, check nogmaals of ik wel echt mijn sleutels heb en verlaat met mijn knapzak –iets later dan gepland- om 7.35 mijn woning.

De lift doet er weer eens tergend langzaam over zich te verplaatsen. Ik kijk door het raam naar beneden. Van hieruit kan ik goed alle aankomende trams en bussen zien. Het ziet er hoopvol uit. Er komt nog niets aanrijden. De lift stopt, ik doe snel de deur open, stap naar binnen en druk haastig op het knopje.

Eenmaal beneden neem ik altijd mijn ochtendsprint: rennen tot de hoek. Het betreft slecht 20 meter, maar ik waan me als een ware atleet over de tegels: ’s ochtends is de stoep van mij.

Bij de stoplichten blaas ik weer uit. Alsof ik er 10 km op heb zitten. Maar eigenlijk dat ik
een roker ben en niet sport. Ach, het gaat om het idee.

Onrustig sta ik op het kruispunt te wachten op het groene licht. Het becelmannetje verschijnt en voor een tweede maal zet ik een sprint in. Al na 4 meter loop ik hem rustig uit -ik ben immers al aan de overkant- en zie op de klok op het plein dat het 7.40 is.
Ik kijk naar de halte en hoop dat er mensen staan, een goed teken dat de bus nog niet is langs geweest. Vanuit de verte zie ik de bus arriveren, trek voor de derde maal een sprintje en haal hem op tijd.

Om 7.56 arriveer ik op Zuid WTC en wandel rustig naar het perron. Na 4 minuten gewacht te hebben, komt mijn trein van 8:03. Ik stap in en verheug me op mijn ochtenddate. De volgende halte stapt Saar binnen, zo begint mijn dag wel goed. Helaas stapt ze twee haltes later er al weer uit.

Een minuut over half negen kom ik aan op plaats van bestemming. Ik loop naar beneden en wacht vijf minuten op de bus. Het lijkt zinloos met de bus te gaan, maar ik heb toch echt geen zin om dat stuk helemaal te gaan lopen. Na één halte stap ik uit en begin aan mijn ochtendwandeling. Vijf voor negen kom ik eindelijk op kantoor aan.

..

Het is een paar minuten over half zes en ik pak mijn boeltje bij elkaar. Ik hoop dat iemand mij naar het station kan brengen, zodat ik de trein van 17.48 red. Had ik zelf maar een auto.
Gelukkig was er een collega van mij zo lief om mij op het station te droppen, zodat ik de geplande trein daadwerkelijk kon halen. Op WTC aangekomen wacht ik nog even op de verlate bus. Om 18.24 pikt hij mij eindelijk op en ruim tien minuten later stap ik al uit.

Ik was namelijk van plan om eerst even te gaan zonnen, ik gaf al bijna licht in het donker.
Na de zonnebank liep ik naar de supermarkt waar ik om 10 voor half 8 aankwam. In de Dirk heb ik moeite mij te beheersen en even later sta ik buiten met 2 volle boodschappentassen. En dat terwijl ik alleen gehakt wou halen.

Ik strompel met mijn rugzak en de twee tassen naar huis en ben rond tien over acht thuis. Kijk dan nog net een deel van GTST en maak aansluitend mijn eten klaar.
Om 21.25 kan ik eindelijk eten. Tegelijkertijd kijk ik naar America’s Next Top Model. Het duurt tot half 11, verdwijn achter de computer voor drie kwartier en besluit daarna maar naar bed te gaan om nog een veel herhaalde Friends te kijken.

Na een uur val ik in slaap.
Maar dat duurt niet lang.

Iets stoort mij. Ik kijk op. Het geluid komt van een meter verder. Met één been uit bed en een gestrekte arm druk ik op de knop van mijn wekker. Ofschoon ik mij toch enigszins verbaas, dat ik mijn twee andere wekkers niet gehoord heb, trek ik me weer terug naar mijn bed en probeer rusteloos mijn “zeven minuten snooze tijd” uit te slapen…..