Het was niet eens zo lang geleden (in drie maanden tijd was dit de derde keer al), maar toch vond ik het wel weer tijd voor de kapper. En tsja, als je de mogelijkheden hebt, dan moet je die maar gewoon benutten, nietwaar?
Om 18.00 had ik een afspraak en ik nam plaats achterin op een bank. Daar lag een Avant Garde, pakte deze en begon rustig te bladeren. Ik had het niet moeten doen. Verlekkerd keek ik naar de geweldige kleding en de vermakelijke tassen, beseffend dat het nog wel een paar jaar zou kunnen duren alvorens ik er ook één tot mijn collectie kon rekenen.
Voorheen (dat klinkt wat minder erg dan ‘vroeger’) had ik nog wel een aantal tassen en portemonnees van Claudio Fericci kunnen aanschaffen, maar deze zijn qua prijs dan ook nog redelijk betaalbaar. Nu heb ik dat er niet voor over, ik besteed mijn geld liever aan lekker eten en drinken in de kroeg: de primaire levensbehoeften van een mens.
Rond 18.15 werd ik eindelijk geholpen. Ik mocht plaats nemen en ze kamde mijn haar en vroeg mij wat ik er mee wilde. Het logische antwoord was natuurlijk dat ik het geknipt wilde hebben. Ik vroeg aan haar of zij nog suggesties had en zij stelde me voor wat zij de vorige keer had gedaan. Daar stemde ik mee in.
Het wachten was nu op Vince. Hij kwam erbij, keek mij aan met een blik “was jij hier niet de vorige keer ook al” en ging aan mijn haar zitten. Tilde hier en daar wat lokken omhoog, vertelde de kapster dat het raar was dat mijn haar van de achterkant niet aansloot met de voorkant, keek mij nu aan met een blik “ben je vreemdgegaan bij een ander kapsalon”, waarop ik nee schudde en concludeerde dat mijn haar apart groeide.
Ik vond het prima. Het bevestigde mijn idee, dat het niet raar zou zijn dat ik over 6 weken hier weer zou gaan zitten.
Nadat mijn haren gewassen werden, nam ik weer plaats op de stoel. Niet voor lang, want ik moest achter de stoel staan, mijn handen voorover leunend op de rug van de zitplaats. Ik begreep de acrobatische constructie eerst niet in het begin, maar het bleek toch makkelijker te zijn dan ik dacht.
De lokken vielen op de grond. Vroeger vond ik dat wel een eng idee. Nu kan het me niet meer zoveel schelen. Het groeit wel weer aan. Zoveel kan er niet misgaan bij mijn kapsel. Toch vroeg ik me af of ik dat nu werkelijk dacht, of dat ik dat hoopte te denken.
Vince kwam er weer bij staan, bekeek het resultaat, zat hier en daar nog aan mijn haar te plukken en vertelde me dat ze binnenkort een fotosessie hadden voor de Libelle. Of ik zin had om ook gefotografeerd te worden. ”De Libelle…,” denk ik, krab onder mijn kin en zie de humor er wel van in. Met een vriendelijk glimlach knik ik instemmend. Tegelijkertijd heb ik een binnenpretje van het idee “Libelle”… weer eens wat anders dan de “Webber”…
Ik vond het prima. Het bevestigde mijn idee, dat het niet raar zou zijn dat ik over 3 weken hier weer zou gaan zitten.
Het is al 19.30 en we vinden het welletjes, we willen naar huis. Mijn haar kon niet meer steil geföhnd worden, maar dat vond ik niet zo’n probleem. Ik wou ook wel naar huis.
Ze vragen me of ik wellicht donderdag kan langskomen, ze hebben dan een föhnmodel nodig.
Ik vond het prima. Het bevestigde mijn idee, dat het niet raar zou zijn dat ik er volgende week weer zou gaan zitten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten